Waarom ‘Genderdysforie’ een leugen is

Psychische nood en afwijkend gedrag worden altijd geconceptualiseerd door de lens van de cultuur, en in elke samenleving creëren we op elk moment medische en psychologische verhalen om aspecten van menselijk gedrag zo goed mogelijk te begrijpen op basis van deze heersende normen. Deze gaan vervolgens verder gedrag vormgeven. Dit staat bekend als de ‘symptom pool’.

Anorexia was vrijwel onbekend in Hong Kong totdat in de jaren negentig een bewustmakingscampagne werd gelanceerd door westerse psychiaters. Binnen een paar jaar was er een toename van 2.500% in het aantal gevallen. Meisjes met de diagnose anorexia werden sympathiek behandeld, ze werden van school gehaald en kregen positieve steun voor hun ziekte. Het is niet verwonderlijk dat steeds meer meisjes hun eetgewoonten gingen beperken, waardoor er een groeiende feedbackloop ontstond van jongeren die anorexia ontwikkelden. De bewustmakingscampagne in Hong Kong had in feite een nieuwe geestesziekte (en de daaruit voortvloeiende gedragsproblemen) gecreëerd en verspreid onder een populatie van ontvankelijke en beïnvloedbare adolescenten.

In de jaren tachtig en negentig leidde het ‘False Memory Syndrome’ ertoe dat gezinnen uit elkaar werden gescheurd door beschuldigingen van vermeend seksueel misbruik in de kindertijd, met name incest. Door middel van geleide beelden, hypnose en eenvoudige suggesties moedigden psychologen cliënten (voornamelijk vrouwen) aan om volledig kunstmatige ‘herinneringen’ aan seksueel misbruik te ‘herhalen’, waarvan sommige zich al vanaf de leeftijd van drie maanden zouden voordoen!

Na de tsunami in Sri Lanka in 2004 werd het onbekende concept van PTSD (posttraumatische stressstoornis) door goedbedoelende buitenlandse hulporganisaties bij de algemene bevolking van Sri Lanka geïntroduceerd.

In de jaren 2000 zag Japan een stijging in het aantal gevallen van depressie nadat GlaxoSmithKline het antidepressivum Paxil op de lokale markt bracht.

Nog verder terug, het beruchte voorbeeld van de ‘symptom pool’ die in gebruik was in Salem, Massachusetts, aan het eind van de 17e eeuw, waar voornamelijk tienermeisjes (klinkt bekend?) in de massale waanvoorstelling vervielen dat ze werden ‘geprikt’ (aangevallen/bezeten) door de duivel. Volwassenen renden met dit idee. Naarmate meer meisjes positieve aandacht en sympathie kregen door symptomen van bezetenheid te vertonen, verspreidde de besmetting zich. De rest is, zoals ze zeggen, geschiedenis.

Momenteel is het Westen in de greep van een ongekend medisch schandaal dat voortkomt uit een nieuwkomer in de ‘symptom pool’, namelijk genderdysforie.

Dit is de reden waarom ik, vanuit het perspectief van een bijna 30 jaar gekwalificeerd klinisch psycholoog, geloof dat genderdysforie een valse constructie is. Eén die ontelbare schade heeft veroorzaakt en, als deze niet wordt gestopt, onmetelijke schade zal blijven toebrengen aan ontelbare aantallen mensen.

De toevoeging van genderdysforie aan de ‘symptom pool’ wordt gevoed door het concept van genderidentiteit, een onbewijsbare, metafysische overtuiging dat we allemaal een aangeboren gevoel hebben voor ons ‘gender’. Dat ons geslacht buiten ons fysieke lichaam bestaat.

Genderdysforie treedt op wanneer iemands genderidentiteit niet overeenkomt met zijn gesekste lichaam.

Uit een diagnose van genderdysforie volgt de bijna onontkoombaarheid van ‘genderbevestigende zorg’. Dit omvat het zeer onethische en volledig experimentele gebruik van synthetische geslachtshormonen en de chirurgische verminking van fysiek gezonde lichamen om zich aan te passen aan de veronderstelde genderidentiteit.

Maar genderdysforie zelf is niet echt. Het heeft geen klinische of bewijskrachtige basis. Het is een valse constructie, ex nihilo gecreëerd en voor het eerst gepubliceerd in de Diagnostic and Statistical Manual for Mental Disorders (DSM), 5e editie, in oktober 2013. Wij psychologen zouden daar niet bij betrokken moeten zijn.

Een kernonderdeel van de vaardigheden van een klinisch psycholoog is psychometrische beoordeling. Psycho/metrisch betekent letterlijk ‘het meten van de geest’. Psychologen kunnen allerlei psychologische eigenschappen, kwaliteiten en disfuncties bij mensen beoordelen en kwantificeren. Angst, depressie, trauma, veerkracht, suggestibiliteit, huwelijksgezondheid, levenstevredenheid. Noem het maar op, wij kunnen het meten.

We hebben omvangrijke catalogi met beoordelingsinstrumenten (ook wel maatregelen en tests genoemd), die alleen kunnen worden aangeschaft volgens een kwalificatiecode (QL) die wordt bepaald door iemands opleidingsniveau. Het hoogste niveau van beoordelingen (zoals tests voor IQ en geheugen) kan alleen worden gekocht door iemand die een QL heeft die overeenkomt met het behalen van een doctoraat in de psychologie.

Deze maatregelen zijn ontworpen en tot stand gekomen door een proces van onderzoek door academische psychologen. Bij elke test wordt een handleiding geleverd waarin wordt beschreven: (1) het proces waarmee de test is gemaakt; (2) de populatie waarop het is gestandaardiseerd; (3) contra-indicaties – op wie de test niet mag worden toegepast; en (4) een uitleg van de statistische betrouwbaarheid en validiteit ervan. De meeste maatregelen beschikken ook over middelen waarmee valse reacties kunnen worden opgespoord.

Tests hebben doorgaans een numerieke basislijn (waaronder een individu als asymptomatisch wordt beschouwd, en vervolgens een klinisch bereik, meestal met milde, matige en ernstige symptomatologie). Elke handleiding heeft scoretabellen. Deze zijn meestal gescheiden op basis van geslacht en leeftijd. In een autismescreener zullen de normen voor een 16-jarige jongen bijvoorbeeld anders zijn dan die voor een achtjarig meisje, of voor een achtjarige jongen. Als de verkeerde set normen wordt toegepast, is het resultaat ongeldig.

De meeste tests voor kinderen hebben een: (1) zelfrapportageformulier (ingevuld door het kind); (2) een ouderformulier; en (3) een lerarenformulier. De resultaten worden verzameld en vergeleken en computerprogramma’s kunnen helpen bij het maken van intra- en inter-scorervergelijkingen. Zo wordt een uitgebreid beeld verkregen van het functioneren van het kind.

Deze maatregelen hebben dus een stevige statistische en empirische basis. Ze zijn niet uit het niets bedacht.

Een psycholoog kan bijvoorbeeld de CISS (Coping Inventory for Stressful Situations) gebruiken, een schaal voor het meten van copingstijlen (taak, emotie, vermijdingsgerichte coping, onderscheid maken tussen mannen en vrouwen), in de VS, Canada, Frankrijk of Spanje, en ze kunnen weten dat ze allemaal hetzelfde meten. De meeste tests zijn er in verschillende taalversies. Ze bepalen het basisfunctioneren en kunnen in de loop van de tijd opnieuw worden toegediend om de veranderingen na een klinische interventie te beoordelen.

Om de doelen van het verlichten van lijden en het verbeteren van het functioneren te bereiken, voeren psychologen daarom;

(1) beoordelingen – gebaseerd op testen, interviews en observatie;
(2) formulering – het identificeren van het klinische probleem, op basis van de beoordeling;
(3) interventie – klinisch werk, rechtstreeks met de cliënt en/of het familiesysteem van de cliënt;
(4) evaluatie – het meten van de effectiviteit van de interventie; en waar nodig,
(5) herformulering – het veranderen van iemands interventie, of zelfs evaluatie, om nieuwe informatie mogelijk te maken.

Niets van dit alles leidt ertoe dat de valse diagnose genderdysforie wordt gesteld. Ten eerste omdat er eenvoudigweg geen gestandaardiseerde tests bestaan om genderdysforie nauwkeurig te meten, en ten tweede omdat de klinische kenmerken van genderdysforie niet via de wetenschappelijke methode tot stand komen: dat wil zeggen formeel testen, formuleren, interventie, evaluatie en indien nodig herformuleren.

Genderdysforie is in werkelijkheid een langdurig probleem. Het wordt alleen als een geldig construct behandeld omdat het in de DSM voorkomt. Maar de DSM is slechts een handleiding van de American Psychiatric Association. Het is een commerciële publicatie die inkomsten genereert. Wat betreft de klinische nauwkeurigheid is de DSM-definitie van genderdysforie vergelijkbaar met een beschrijving van een artikel dat wordt verkocht in de Screwfix-catalogus, of een beschrijving van een tweedehands auto in Auto Trader Magazine!

Genderdysforie is gecreëerd door een commissie. Sommige mensen gingen in 2013 in een kamer zitten en vonden eenvoudigweg de diagnostische eigenschappen ervan uit. Er was geen toepassing van de wetenschappelijke methode bij de conceptualisering en categorisering ervan. (Genevieve Gluck, @WomenReadWomen heeft hier veel werk aan verricht, waarbij de invloed achter de schermen van transactivisten en castratiefetisjisten bij de totstandkoming ervan is aangetoond).

Dit gebrek aan enige wetenschappelijke nauwkeurigheid wordt weerspiegeld in de definitie van genderdysforie, die vol zit met stereotypen en cirkelredeneringen:

1. Een duidelijke incongruentie tussen iemands ervaren/uitgedrukte geslacht en primaire en/of secundaire geslachtskenmerken (of bij jonge adolescenten, de verwachte secundaire geslachtskenmerken)
2. Een sterk verlangen om zich te ontdoen van de primaire en/of secundaire geslachtskenmerken vanwege een duidelijke incongruentie met het ervaren/uitgedrukte geslacht (of, bij jonge adolescenten, een verlangen om de ontwikkeling van de verwachte secundaire geslachtskenmerken te voorkomen)
3. Een sterk verlangen naar de primaire en/of secundaire geslachtskenmerken van het andere geslacht
4. Een sterk verlangen om van het andere geslacht te zijn (of een alternatief geslacht dat verschilt van het eigen geslacht)
5. Een sterk verlangen om behandeld te worden als het andere geslacht (of een alternatief geslacht dat verschilt van het eigen geslacht)
6. Een sterke overtuiging dat iemand de typische gevoelens en reacties heeft van het andere geslacht (of een alternatief geslacht dat verschilt van het door hem aangewezen geslacht)

Ik kan niet tellen hoe vaak ik uitspraken heb gelezen als “Genderdysforie is een reële en verontrustende toestand, maar …”, uitgesproken door journalisten, commentatoren en politici.

Echt? Ik daag iedereen die dit zegt uit om de DSM-5 ‘definitie’ van genderdysforie te lezen!

Ze zullen zien dat het onzinnig is:

• Wat is ‘gemarkeerd’ en wat is ‘incongruent’?;
• Wat is ‘sterk’? Hoe wordt dit gemeten?;
• Hoe worden ‘verlangen’ en ‘overtuiging’ objectief bepaald?;
• Wat zijn de ‘typische gevoelens en reacties’ van het ‘andere geslacht’? Betekent dit dat meisjes huilen en jongens niet; dat meisjes met poppen spelen en jongens in bomen klimmen?;
• Hoe worden deze ‘typische gevoelens’ bepaald en gekwantificeerd?;
• Hoe kan iemand weten dat wat hij voelt tot het ‘andere geslacht’ behoort?;
• Wat is een ‘alternatief’ geslacht?
• Hoe zit het met verschillen in cultuur en opvoeding? Hoe worden deze meegenomen in een ‘diagnose’ van genderdysforie?
• Waarom gelden deze voorwaarden alleen voor ‘gender’? Waarom niet ras, of rijkdom, of klasse, of nationaliteit. Waarom alleen deze specifieke sociale constructie?

Even terzijde: bij de IQ-test van cognitieve capaciteit omvat een van de taken die het verbale IQ meten het definiëren van steeds complexere woorden, maar zonder het stimuluswoord te gebruiken. Een demonstratief voorbeeld is: “wat is een olifant?”. Dit kan niet worden beantwoord door te zeggen: “een olifant is een olifant”. Het juiste antwoord zou kunnen zijn: “een olifant is een vierpotig zoogdier uit het geslacht Loxodonta”. Maar de DSM-5-definitie van gender is niets meer dan een verbijsterend gemakkelijke weergave van grove, cirkelvormige redeneringen. Er staat feitelijk: “gender is gender”. Zoals Humpty Dumpty tegen Alice zei: “Het betekent precies wat ik ervoor kies.”

Bovendien is genderdysforie het ENIGE klinische symptoom in de DSM-5 waarvan de behandeling een chirurgische ingreep impliceert (of zelfs vereist!). Mia Hughes beschrijft genderdysforie dus terecht als “de gevaarlijkste” classificatie in de DSM-5.

Genderdysforie als diagnose mist ook wat psychologen ‘face validity’ noemen, namelijk: ‘meet’ (in dit geval ‘beschrijft’), wat het lijkt te beschrijven? Hoe kunnen een zesjarige met vroegtijdige puberteit, een 16-jarige autistische jongen, een 30-jarige lesbienne en een 50-jarige getrouwde autogynefiele (AGP) man die in het geheim de onderbroek van zijn vrouw draagt, allemaal aan precies dezelfde klinische aandoening lijden? Dit ontbreekt simpelweg aan geloofwaardigheid!

Omdat het geen klinische basis heeft, is genderdysforie in werkelijkheid wat een cliënt (meestal een kind) zegt dat het is. Kinderen worden online, vaak door volwassen mannen, gecoacht in het geloof dat ze transgender zijn. Dit proces staat walgelijk bekend als ‘het uitbroeden van een ei’.

Genderdysforie is het enige psychologische construct waarbij de cliënt in wezen een diagnose van zichzelf stelt en ook de eigen ernst ervan bepaalt (het Humpty Dumpty-effect). Van de therapeut wordt eenvoudigweg verwacht dat hij de valse overtuiging van de cliënt ‘bevestigt’. De klinische beoordeling, interventie, evaluatie en herformulering die bij elke andere psychische aandoening plaatsvindt, is niet toegestaan. Vaak is het zelfs illegaal. In sommige landen*, zoals Brazilië, Taiwan, Ecuador, Argentinië, Duitsland, Nieuw-Zeeland en Canada, kan een therapeut die probeert ethisch te werken (dat wil zeggen verkennende psychotherapie uitvoeren, zoals simpelweg aan een cliënt vragen waarom hij of zij denkt dat hij ’trans’ is) zijn praktijkvergunning verliezen, of zelfs veroordeeld worden voor het uitoefenen van zogenaamde ‘conversietherapie’.

En omdat er geen instrument bestaat om genderdysforie te meten, is er geen manier om te beoordelen of wat de cliënt ook voelt een klinische drempel heeft bereikt, wat de ernst ervan is, of en wanneer het is verminderd of verlicht, of zelfs of het bestaat. En ja, cliënten kunnen liegen of misleid worden. Dit is de reden waarom elke beoordeling van genderdysforie een systematisch en langdurig proces zou moeten zijn om individuen die confabuleren te elimineren en te heroriënteren (De Britse Gender Recognition Act heeft, ook al is deze zeer gebrekkig, dit mogelijk erkend door een minimumperiode van twee jaar op te leggen). En voor kinderen moet bij elke beoordeling van genderdysforie altijd het gezin, de school en de bredere sociale omgeving betrokken worden. Het mag nooit alleen met het kind zijn.

Om de hachelijke, en zelfs criminele, gang van zaken te illustreren, werd ik gecontacteerd door een moeder in Californië, wiens 16-jarige non-verbale autistische zoon de diagnose genderdysforie kreeg na een sms-chat van 20 minuten met een ‘gender therapeut’. Veertien dagen later kreeg hij oestrogeen, dat hem via de post werd toegestuurd door de genderkliniek. De moeder achtte het onvermijdelijk dat haar zoon zou verder tot een penectomie, een orchidectomie en uiteindelijk een vaginoplastie. Het blijkt dat als het om gendervraagstukken gaat, het mentale vermogen van de cliënt zelf compleet genegeerd wordt!

Heel eenvoudig: iedereen kan een ‘diagnose’ van genderdysforie krijgen door er gewoon een te eisen.

En, zoals zojuist is aangetoond, is de leugen van genderdysforie zo gevaarlijk omdat het de basis is waarop de spectaculair slecht genoemde genderbevestigende zorg is gebaseerd. Zodra de magische uitdrukking ‘genderdysforie’ wordt uitgesproken, laten artsen gedachteloos en onder druk van activisten alles achter wat ze weten over de wetenschappelijke methode, de bescherming van kinderen (en volwassenen) en alle professionele ethiek en nieuwsgierigheid. Ze brengen vrijwel onmiddellijk het proces in gang dat cliënten op een pad van onomkeerbare medische schade zet.

Maar door genderdysforie te ‘diagnostiseren’ maken psychologen zogenaamde verkeerde gevolgtrekkingen. Deze komen voor wanneer iemand een gedrag of gevoel aan de verkeerde oorzaak toeschrijft; Een persoon die in paniek raakt, kan bijvoorbeeld denken dat zijn lichamelijke symptomen (kortademigheid, bonzend hart en duizeligheid) tekenen zijn van een hartaanval. Op dezelfde manier denkt een persoon met sociale angst dat iedereen naar hem staart en hem beoordeelt wanneer hij het huis verlaat. Psychologen leren cliënten hoe ze verkeerde attributies kunnen opmerken en hoe ze hun denken en daarmee hun gedragsreacties kunnen aanpassen. Maar door in te stemmen met het ‘bevestigen’ van genderdysforie maken psychologen zelf een enorme en catastrofale verkeerde attributie en/of handelen ze uit angst.

Wij psychologen zouden beter moeten weten. Als klinisch psycholoog ben ik al bijna 30 jaar slechts EEN kind tegengekomen met genderproblemen. Dit was een Palestijnse expatjongen, naar wie verwezen werd toen ik in het Midden-Oosten werkte. In Groot-Brittannië daarentegen heb ik gedurende decennia van klinische praktijk honderden bijeenkomsten van het National Health Service-team, verwijzingen en casestudy’s bijgewoond. Niet één keer werd gender ter sprake gebracht als een klinisch probleem voor volwassenen of kinderen.

Dit suggereert sterk dat genderdysforie slechts een nieuwe, valse en ongelooflijk gevaarlijke verklaring is voor psychologische problemen die voortkomen uit ontwikkelings-, psychosociale en neurobiologische aandoeningen waarvan professionals in de geestelijke gezondheidszorg op de hoogte zijn en die we voor altijd met succes hebben behandeld. Bijvoorbeeld omstandigheden en presentaties zoals autisme, leerproblemen, pesten, aantrekking tot hetzelfde geslacht, disfunctie in het gezin, slechte relaties met leeftijdsgenoten, opkomende psychische aandoeningen of persoonlijkheidsstoornissen, het niet leuk vinden van het lichaam, geërgerd zijn door de fysieke veranderingen van de puberteit, enz. En ook Seksueel misbruik in de kindertijd, dat helaas een grote drijfveer is voor latere transidentificatie, vooral onder meisjes.

Maar nu wordt op schokkende wijze en met uiterste onverantwoordelijkheid alles wat deel uitmaakt van de menselijke conditie automatisch ondergebracht onder de paraplu van genderdysforie.

Ik zeg niet dat mensen die denken dat ze genderdysforie hebben, niets voelen. Hun verdriet en leed zijn vaak reëel. Maar dit wordt aan de verkeerde oorzaak toegeschreven. Er wordt een rampzalige en verderfelijke verkeerde toewijzing gedaan. Namelijk dat er een discrepantie bestaat tussen de veronderstelde genderidentiteit van een persoon en zijn zogenaamd incongruente fysieke lichaam. Dus de ‘geboren in het verkeerde lichaam’ mythe.

In plaats daarvan stel ik dat genderdysforie thuishoort in de familie van angststoornissen en omgedoopt zou moeten worden tot ‘Body Anxiety Disorder’ (BAD). Psychologen zijn goed in staat angststoornissen te behandelen door middel van gesprekstherapie en gedragsverandering. De behandeling van BAD zou niet anders zijn dan standaardpsychotherapie voor bijvoorbeeld depressie, angst of relatieproblemen.

Interessant is dat, @_CryMiaRiver van mening is dat autogynefilie een eigen diagnostische categorie moet hebben en dat genderdysforie (zoals het is) een secundaire diagnose moet worden naast een primaire diagnostische categorie, bijvoorbeeld autisme of depressie https://shorturl.at/N0xsL. Dit is een interessant voorstel en ik kijk ernaar uit dat zij hierop verder ingaat.

Een andere collega uit de klinische psychologie, @Jaco_v_Z biedt een fascinerende psychodynamische verklaring voor deze sociale besmetting, waarvoor psychotherapie de juiste interventie is, uitgevoerd door een voldoende gekwalificeerd persoon https://shorturl.at/47Rdp. Dit is wat psychologen zouden moeten doen: onze verschillende klinische perspectieven gebruiken om alternatieve manieren te bieden om een serieus en gevaarlijk geloofssysteem dat de westerse samenleving teistert, te begrijpen en te behandelen. We moeten bestuderen, discussiëren en proberen te begrijpen wat genderdysforie zou kunnen zijn. We moeten dit niet blindelings ‘bevestigen’.

Omwille van de felle ideologie en het fanatieke activisme, het publieke onbegrip en de cynische manipulatie door bedrijfsbelangen slaagde men erin om aan genderdysforie een unieke plaats in de therapiewereld toe te kennen. Een plek waar de standaard klinische of psychologische regels niet langer gelden. Niettemin is genderdysforie, ondanks de infiltratie ervan in het publieke bewustzijn en de vervorming van de klinische praktijk, een valse constructie. Het is gebaseerd op niets anders dan een onsamenhangende ideologie.

Het argument is niet hoe deze ‘echte’ aandoening het beste moet worden behandeld. Moeder Natuur maakt niet plotseling enorme aantallen ontwikkelingsfouten (bij voornamelijk blanke, westerse kinderen). Er is geen onderliggende pathologie. Er zouden dus geen hormonen, geen operaties en geen interventies in het normale verloop van de puberteit moeten zijn. De enige ‘interventie’ om ‘Body Anxiety Disorder’ (BAD) te behandelen zou gesprekstherapie en gedragsverandering moeten zijn.

Culturen doen vaak dingen verkeerd en verzinnen kunstmatige verklaringen om schrijnende gebeurtenissen in de wereld om hen heen te begrijpen. In het geboorteland Guyana van mijn ouders geloofde men bijvoorbeeld in ‘Old Haig’, een lichaamloze vrouwelijke geest die nieuwe baby’s aanviel en doodde. Om de baby te beschermen plaatsten moeders een Bijbel open bij de 23e Psalm onder het matras van het wiegje. Ze bedekten ook alle spiegels, omdat men dacht dat Old Haig op deze manier het huis binnenkwam. Nu, met betere medische kennis en begrip van wiegendood (SIDS), geloven mensen niet langer in Old Haig. In plaats daarvan nemen ze op bewijs gebaseerde en effectieve maatregelen om nieuwe baby’s te beschermen, zoals ze op hun rug laten slapen met hun voeten tegen het uiteinde van het bedje en de kamertemperatuur laag houden.

Een soortgelijk conceptueel misverstand doet zich nu voor met de catastrofe van genderbevestigende zorg. Net als de Guyanese ouderen van de generatie van mijn grootouders hebben ook wij laten zien dat we vatbaar zijn voor het ten prooi vallen aan een vals geloofssysteem. Genderdysforie is niet reëler dan de hervonden herinneringen van mensen in de jaren tachtig, of de meisjes in Salem wier hysterie resulteerde in negentien executies, waaronder die van Dorothy Goode, die nog maar vier jaar oud was.

Hoewel het nu 400 jaar na Salem is, maken wij, de meest geavanceerde en goed opgeleide mensen die ooit hebben geleefd, opnieuw dezelfde fouten. We worden meegesleurd in een massahysterie die ons ertoe brengt ‘levensreddende gezondheidszorg’ uit te voeren voor kwetsbare kinderen en volwassenen, zonder ook maar een greintje empirisch bewijs.

Maar deze zogenaamde ‘levensreddende gezondheidszorg’ is niet per ongeluk iatrogeen (waarbij de schade voor de patiënt veroorzaakt door het handelen van de arts een gevolg is van diens activiteiten). Nee, genderbevestigende zorg is actief anti-medisch. Het doel (niet het bijproduct) van interventie is de verwijdering van gezond weefsel en organen en de verstoring van het uitgebalanceerde endocriene systeem. Kinderen en volwassenen die verder in goede gezondheid verkeren, worden levenslange medische patiënten. Hun lichamen worden vernietigd en hun IQ en hogere cognitieve functies worden beschadigd. Zij zullen onderhevig zijn aan progressieve invaliditeit, chronische pijn, hardnekkige infecties en eindeloze chirurgische revisies. Ze zullen een vroege vorm van dementie ervaren en waarschijnlijk voortijdig overlijden.

Iedereen zal de kosten van deze waanzin dragen. Er zal een enorme en alomvattende nationale inspanning nodig zijn om voor deze mensen te zorgen naarmate ze ouder worden, en hun lichamen en hersenen beginnen af te breken onder de aanval van deze medische interventies.
Maar voorlopig spreekt het geld het luidst. Genderbevestigende zorg is de drijvende kracht achter een medische markt die jaarlijks met 10% groeit en die in 2030 6,2 miljard dollar waard zal zijn. En het wordt gevoed door het valse uitgangspunt van genderdysforie. Ons moderne equivalent van omgang met de duivel, Old Haig en herstelde herinneringen.

Genderdysforie is een omkoopbare leugen die onnoemelijke schade aan talloze mensen toebrengt. Laten we genderdysforie herconceptualiseren voor wat het werkelijk is: Body Anxiety Disorder (BAD), een nieuwe, cultuurgebonden uitdrukking van verstoord emotioneel functioneren.

Geef artsen de vrijheid om cliënten in nood te helpen met behulp van al onze klinische vaardigheden en expertise. Bind onze handen niet vast. Criminaliseer ons niet.

Als het om genderdysforie gaat, denk ik aan de woorden van John F Kennedy. “We onderwerpen alle feiten aan een geprefabriceerde reeks interpretaties. We genieten van het comfort van een mening, zonder het ongemak van het denken.”

We moeten nu nadenken en meningen uitbannen. We moeten de wankelende, wrede en destructieve waanzin van genderidentiteit, genderdysforie en genderbevestigende zorg ontmantelen.

We moeten genderdysforie uit onze ‘symptom pool’ halen.

* ook België hoort in dit rijtje.

De originele Engelse tekst kan je nalezen op X: Why ‘Gender Dysphoria’ is a lie