Foto door Julia Taubitz op Unsplash
Gepubliceerd op 28 november 2025
door Sarah Ditum
Origineel: The Times – We’ll learn nothing from puberty blockers trial
Dr. Hilary Cass had weinig andere keuze dan deze studie op te nemen, maar door de aard ervan zal deze alleen maar bevestigen wat de deelnemers geloven.
Decennialang hadden transactivisten één refrein als het ging om de medische behandeling van kinderen die ontevreden waren over hun geboortegeslacht: medicijnen die de puberteit stoppen (algemeen bekend als ‘remmers’) zijn veilig, omkeerbaar en levensreddend. Dankzij het baanbrekende onderzoek van dr. Hilary Cass naar genderidentiteitsdiensten voor kinderen, dat vorig jaar werd gepubliceerd, weten we nu dat niets van dat alles waar was.
De implicaties daarvan waren ronduit schokkend. We weten simpelweg niet of de kinderen die blokkers kregen, geholpen of geschaad werden.
De bewijsbasis voor de behandeling van kinderen met deze medicijnen was, bij nadere beschouwing, zo gering dat het vrijwel onbestaand was. De gouden standaard in de geneeskunde is de gerandomiseerde gecontroleerde studie (RCT), waarbij één groep de te testen behandeling krijgt, terwijl een controlegroep een andere behandeling krijgt of helemaal geen behandeling. Maar, zoals Cass opmerkte, er waren nauwelijks RCT’s uitgevoerd naar hormoonbehandelingen voor adolescenten.
De implicaties daarvan waren ronduit schokkend. We weten simpelweg niet of de kinderen die blokkers kregen, geholpen of geschaad werden. Veel van degenen die in dit specialisme werkzaam waren, hadden een quasi-religieus geloof dat dit het juiste was om te doen, en hadden een lakse tegenover houding tegenover onderzoek en follow-up. Waarom zou je moeite doen om gegevens te verzamelen en te publiceren als je er al van overtuigd bent dat je op de juiste weg bent?
Het directe gevolg van de Cass Review was dat de overheid een verbod voor onbepaalde tijd op puberteitsremmers voor jongeren onder de 18 jaar aankondigde. Dit was een reden tot vreugde voor iedereen die zich zorgen maakte over de behandeling van jongeren met genderproblemen, een kwetsbare groep met een reeks complexe psychische problemen die zelden werden opgelost door hun lichaam te veranderen.
Maar onder de aanbevelingen van de Cass Review was er één die de genderkritische groep enige zorgen baarde: ze riep op tot een RCT van hormonale behandelingen voor kinderen met genderdysforie, waardoor de herintroductie van puberteitsremmers in de NHS onder het mom van onderzoek mogelijk werd. Nu is de opzet van die studie (gebaseerd op King’s College London en genaamd de Pathways Trial) bekendgemaakt. En niemand is blij.
Het hele uitgangspunt is onjuist. Genderdysforie is een probleem, ’trans’ is de verkeerde oplossing.
Pathways bestaat eigenlijk uit drie onderzoeken in één. Voor het eerste onderzoek worden 226 adolescenten met genderdysforie gerekruteerd: de helft krijgt direct blokkers en de andere helft met een vertraging van 12 maanden. Daarnaast worden 300 adolescenten met genderdysforie toegewezen aan een groep genaamd Horizon Intensive: zij krijgen geen blokkers voorgeschreven en worden ter vergelijking geobserveerd. Tot slot zal een onderzoek genaamd Connect de hersenontwikkeling van de drie cohorten vergelijken.
Puberteitsremmers zijn moeilijk te onderzoeken – je kunt bijvoorbeeld geen dubbelblinde placebotest doen, omdat een tiener natuurlijk kan merken of hij of zij door de puberteit gaat of niet – en dit is een vrij elegante oplossing voor een aantal van de problemen. In theorie zou Pathways een aantal hiaten in onze kennis kunnen opvullen. In de praktijk is de transactivistische kant woedend omdat dit onderzoek betekent dat blokkers alleen beschikbaar zullen zijn voor de 226 kinderen die aan Pathways deelnemen – “harteloos en discriminerend”, zegt de trans-liefdadigheidsinstelling Mermaids, die pleit voor vroege en uitgebreide medische interventies. Ondertussen vinden sommige genderkritische campagnevoerders dat het helemaal niet zou moeten gebeuren.
Ze zouden best eens gelijk kunnen hebben. Cass had waarschijnlijk geen andere keuze dan de aanbeveling voor deze studie op te nemen: zonder die aanbeveling had haar onderzoek kunnen worden afgedaan als anti-transgenderpropaganda (en zelfs met die aanbeveling hebben velen geprobeerd haar met die bewering in diskrediet te brengen). Maar de ethische kwesties en verstorende factoren die hierbij een rol spelen, gaan zelfs het meest subtiele onderzoeksprotocol te boven.
Een van de problemen is dat de kinderen die zich vrijwillig aanmelden voor het onderzoek per definitie al geloven dat medicatie het antwoord is op het ‘probleem’ van hun volwassen wordende lichamen, net als hun ouders en zorgverleners. Wanneer hun puberteit wordt gepauzeerd, zullen zij dat als een positief resultaat ervaren. Het betekent echter alleen dat mensen over het algemeen blij zijn als ze krijgen wat ze willen, en dat is nauwelijks een basis voor geneeskunde.
Blokkers zijn “het begin van de fysieke ‘genezing’ van een psychosociaal probleem”, zegt dr. Melissa Midgen, een kinder- en jeugdpsychotherapeut die vroeger bij de Tavistock Gids-kliniek werkte en al lang haar bezorgdheid uit over het gebruik van hormoonbehandelingen bij jongeren. “Het hele uitgangspunt is onjuist. Genderdysforie is een probleem, ’trans’ is de verkeerde oplossing.”
Hoe goedbedoeld deze studie ook is, ze stelt de verkeerde vragen, en dat betekent dat ze alleen maar verkeerde antwoorden kan opleveren.
Ze wijst erop dat we uit de beperkte gegevens van Tavistock zelf al weten dat kinderen die eenmaal blokkers krijgen, bijna altijd doorgaan met het gebruik van cross-seksehormonen. Met andere woorden, hoewel blokkers in zeer beperkte mate omkeerbaar zijn (hoewel sommige bijwerkingen op de botdichtheid en de ontwikkeling van de hersenen permanent kunnen zijn), “fixeren” ze in de praktijk het kind in zijn transgenderidentiteit.
Dat is vooral ernstig omdat een transitie verre van neutraal is. Zo krijgen adolescenten die deelnemen aan Pathways vruchtbaarheidsadvies, omdat het verstoren van het natuurlijke proces van de puberteit duidelijke gevolgen heeft voor de vruchtbaarheid en seksuele functie: kinderen die deze behandelingen ondergaan, lopen een groot risico om op te groeien tot volwassenen die nooit op een natuurlijke wijze kinderen kunnen krijgen of ten volle van seks kunnen genieten.
In medisch jargon wordt dat ‘reproductieve toxiciteit’ genoemd en voor de meeste medicijnen zou dat een ernstige reden tot bezorgdheid zijn – het zou er zelfs toe kunnen leiden dat een medicijn niet verder komt dan de fase van dierproeven. Maar als we het hebben over jongens en meisjes die een hekel hebben aan hun lichaam, gelden om de een of andere reden andere normen.
De kinderen die deelnemen aan Pathways moeten een hoge prijs betalen voor kennis die vrijwel onvermijdelijk van slechte kwaliteit zal zijn. We weten misschien niet veel over blokkers, maar we moeten weten dat een normale puberteit geen ziekte is. Geen enkel kind wordt in het verkeerde lichaam geboren. Hoe goedbedoeld deze studie ook is, ze stelt de verkeerde vragen, en dat betekent dat ze alleen maar verkeerde antwoorden kan opleveren.