Een brief aan mijn 15 jaar oude, gender-ondervragende zelf

Beste 15-jarige ik,

Vooreerst wil ik zeggen: dank je. Dank je dat je de complexiteit van de wereld durft aan te gaan met zo’n oprechte nieuwsgierigheid naar hoe deze werkt, hoe deze zou moeten werken, en hoe jij in die puinhoop van verwarring zou kunnen passen. Je bent moedig voor het leven dat je begint te leiden en dat inspireert velen om je heen, zelfs als je je daar niet van bewust bent.

Dat gezegd hebbende, ik ben me bewust van je, en als er één ding is dat ik van je weet, dan is het dat je diep inzicht hebt. Je bent opmerkzaam voor ‘De Puinhoop’, van anderen, en vooral van jezelf. Je bent zo zelfbewust dat je alles in twijfel trekt, want kan iets echt eenvoudig genoeg zijn om het slechts op te merken en te “aanvaarden”?

Je deconstrueert gemakkelijk sociale normen, systemen, gedragingen en waarden en lacht onbeschaamd om hun absurditeit. Het is een van mijn favoriete dingen aan jou dat je altijd humor kunt vinden in de tegenstrijdigheden die het bestaan vormen. (En ja, ik ben het met je eens: je tweets zijn ondergewaardeerde meesterwerken.)

Je stelt de structuur van alle belangrijke instellingen in vraag, met inbegrip van godsdienst, onderwijs, regering, ras, psychologie, sociologie, geschiedenis, kunst, natuur, liefde en het leven zelf, waarom zou u dan geen vraagtekens zetten bij gender en seksualiteit? Ik kan u verzekeren dat u volkomen gelijk hebt als u deze systemen, gender en seks inbegrepen, in twijfel trekt. Je bent niet een of andere geïsoleerde gek, gebrekkig, of misvormd voor het hebben van twijfels en onzekerheden over je gender en seksualiteit. Je bent op de goede weg door te onderzoeken hoe gender en seks in de maatschappij functioneren, en hoe jij bij die specifieke puinhoop betrokken bent.

Je eigenzinnige intuïtie is juist; je bent geweldig als je op pad gaat om campy en opzichtige shirts uit te zoeken die bij je roze en paarse haar passen. Je bent hilarisch voor het dragen van snarky grafische t-shirts en niche band shirts waar jouw leeftijdsgenoten niet aan te refereren zijn. Je bent schattig met je flannels met knoopjes van de mannenafdeling en je vintage Vans sneakers. Je bent innovatief in hoe je je innerlijke esthetiek uitdrukt, en hoe je op speelse wijze de conventies verstoort van wat het betekent om er vrouwelijk, mannelijk, androgyn uit te zien. Je hoeft niet te twijfelen aan de stoffen, de stijl of de persoonlijke artisticiteit van wat jouw creatieve geest voedt; je maakt er op de beste manieren een grapje van.

En toch, ondanks hoe leuk het voor je is om experimenteel te zijn met persoonlijke mode en expressie, weet ik ook dat je, naast de ironie en het sarcasme, diep gevoelig bent, en bezorgd over de implicaties die je esthetische stijl zou kunnen hebben, vooral de esthetiek van wat er onder de kleding en de accessoires ligt. Ik weet dat er onder al dat “jij” iets bijna ondraaglijks schuilgaat: de verafschuwde “echte” jij, je eigenlijke lichaam. Je fysieke vorm… en wie wil dat in godsnaam, toch? Wie zou vragen om deze gehele ziel in zo’n beperkt vat te bergen? Een lichaam dat voortdurend onderhoud nodig heeft, voeding, aandacht, verzorging, bijknippen, en redelijk oppervlakkige pogingen tot conventionele aantrekkelijkheid? Niet jij, niet iemand die zulke beperkende structuren wil overstijgen.

Oh, een muzieknoot te zijn, een abstract schilderij, een regenboog, een vloeiende entiteit die door niets wordt gedefinieerd, zeker niet door tijd en ruimte… Het is meer dan een prachtige fantasie om je voor te stellen dat je expansief vrij bent om alleen als pure energie te bestaan, een onvoorwaardelijke geest die de vernuftigheden die de maatschappij en de mensen om je heen opleggen mag doorbreken; die geliefd mag zijn en worden om zijn ware zelf. Ik weet dat je je niet stereotiep wil voelen, maar dit is een universeel symptoom van een toestand die bekend staat als ‘mens zijn’.

Soms onthul je het alleen in pittige poëzie die je in je notitie-app componeert of in een existentialistische meme op Tumblr, maar meestal kun je niet anders dan je emoties te uiten: de ellende dat je menselijker bent dan je zou willen toegeven. Je bent innerlijk zo diep emotioneel. U bent gevoelig voor elke vorm van wreed lijden en elk moment met een sprankel vreugde. Je draagt de zware last van gemengde gevoelens die loopt doorheen elke mogelijke emotionele halte, en dat kan uitputtend zijn. Soms voelt het gemakkelijker om gewoon te gaan liggen en uit te rusten, te verdwijnen, en te ontsnappen aan alle chaos, en het gewicht van jezelf, helemaal neer te leggen.

Ik weet dat je meer dan wat ook verlangt om te worden gezien en begrepen, aanvaard en gewaardeerd voor al je kracht, wijsheid, hartelijkheid, en individualiteit. Om onvoorwaardelijk geliefd te worden om je ware zelf, ondanks het gevoel dat je ware zelf enigszins gebrekkig is, een beetje onzeker, te menselijk, dat is alles wat je probeert te bereiken.

Had je maar niet te kampen met je lichaam: de vreemde, ongemakkelijke vorm die je ziet in de spiegel en op de selfies op je beschamende camerarolletje. Kon je maar een fysiek lichaam hebben dat andere mensen de waarheid laat zien over wie je bent, in plaats van je te beknotten met primaire en secundaire geslachtskenmerken als “zomaar een meisje” – zomaar een meisje van wie wordt verwacht dat ze “opgroeit” en niet alleen een meisje wordt, maar een vrouw die iets van zichzelf moet maken in een verwarde wereld die niet voor haar is opgezet. Hoe zou een zachtaardige, non-conformistische ziel als de jouwe zich kunnen overgeven aan het leven van een meisje, laat staan van een vrouw?

Er moet toch een andere optie zijn, en verbazingwekkend genoeg heb je die gevonden. In feite heb je een hele schat aan “opties” en genderidentiteitslabels ontdekt die je op je persoonlijkheid kunt plakken als glitterende Lisa Frank-stickers, en je hebt niet zonder trots precies de meest accurate beschrijving gevonden die bij je ware zelf past. Je bent genderqueer, en je bent nu vrij om jezelf zo abstract, kleurrijk en uitdagend te definiëren als je maar wilt! Je hebt een verklaring waarnaar je kunt wijzen wanneer iemand je vraagt waarom je er niet bij hoort, waarom je niet normaal in een hokje kan worden gestopt, en vooral, waarom er niet van je verwacht wordt dat je eruitziet, handelt, je kleedt, denkt, of je voelt, als een meisje. Alles lijkt nu zo duidelijk: je kunt beginnen met je authentieke leven te leiden.

Kon je maar een fysiek lichaam hebben dat andere mensen de waarheid laat zien over wie je bent, in plaats van je te beknotten met primaire en secundaire geslachtskenmerken als “zomaar een meisje” …

En toch…

Er is niet echt iets veranderd. Je hebt nog steeds last van depressies en angsten. Je verlangt er nog steeds naar je thuis te voelen in je lichaam, en vooral dat anderen je zien als iemand die het waard is bewonderd te worden, mogelijk zelfs bemind en begeerd, zoals je stiekem hoopt en toch aanneemt dat niemand dat zal doen. Je hebt nog steeds twijfels en zorgen over alles, en het draait allemaal om jezelf. De taal die je gebruikt om jezelf te beschrijven neemt je menselijke aard niet weg, noch je biologische lichaam en de daaruit voortvloeiende gebreken.

Je voelt je nog steeds gefrustreerd door het gebrek aan begrip en verbondenheid dat je met anderen hebt, en je geeft jezelf daarvan de schuld. Zelfs als je queer bent, voel je je vervreemd van jezelf en ben je verdrietig en eenzaam. Je neemt het jezelf kwalijk dat je zo emotioneel bent, zo vreemd, zo behoeftig, zo teruggetrokken. Soms vraag je je af of het het wel waard is om je ware zelf te zijn, als de authenticiteit en kwetsbaarheid troosteloosheid betekenen.

En toch, is er een vurige vonk in je die even verkondigt: “Ik ben het probleem niet.” Een klein, onderontwikkeld deel van je weet instinctief dat wie en wat je bent, helemaal in orde is. Je bent een goed mens, en je bent liefde en acceptatie waard, ondanks je vermeende gebreken. Zoals veel levendige en gevoelige mensen die deze wereld kennen, ben je bedreven in kritiek en analyse, zozeer zelfs dat je jezelf onterecht onder de loep neemt.

Je wilt van de wereld een betere plek maken, dus voel je de behoefte om jezelf te verbeteren en de optimale versie van jezelf te zijn, en fantaseer je over een persoon die zich het meest effectief door de maatschappij zou kunnen bewegen, en alles zou kunnen bereiken waar je op hoopt. Je dagdroomt over een ik die altijd erkend en behandeld kan worden met het respect dat een 15-jarig funky vrouwtje niet vaak krijgt, zelfs niet als het een queer pride vlag voert. Het is echt niet eerlijk…

Maar toch, hier ben ik nu. Een funky 24-jarige vrouw, een die bizar genoeg zelfs zij/haar voornaamwoorden gebruikt en zichzelf een vrouw noemt. Ik weet dat je denkt dat ik gek ben, maar ik draag kleding van de mannen- en vrouwenafdeling, lak mijn nagels, draag oorbellen en heb een handtas bij me.

Maak je geen zorgen, ik probeer je niet te indoctrineren in een cultus van meisjesachtigheid, noch heb ik me overgegeven aan de wil van performatieve vrouwelijkheid en ben ik slaaf geworden van het patriarchaat. Wees gerust: Ik. Draag. Nog. Steeds. De. Hawaiiaanse. Shirts. Ik scheer nog steeds mijn lichaamshaar niet. Ik draag nog steeds geen hoge hakken. Ik gebruik nog steeds geen make-up om deel te nemen aan het circus van het leven. Ik ben nog steeds toegewijd aan het zijn van mijn ware ik boven alles, en ik ben eigenlijk funkier dan ooit tevoren!

En wat echt cool is, is dat ik mezelf niet eens meer genderqueer noem, noch genderfluïde, agender, of transgender. Na enkele jaren zoeken naar een genderidentiteit die voor mij het meest optimaal was, realiseerde ik me dat ik er niet eens een nodig had. De meest ideale identiteit voor mij was de ik die ik al was, gewoon door mens te zijn. Ik keek overal om me heen op zoek naar mezelf in anderen, en diep van binnen, en toen keek ik in de spiegel en zag mezelf voor wie en wat ik was; het lichaam en de biologische vorm die mijn geest huisvestte, het vat dat niet alleen mijn ziel bevatte, maar dat fundamenteel met mijn ziel was versmolten.

Zo bleek dat het gesekste en geslachtsgebonden lichaam waar ik me nooit aan verwant heb gevoeld of dat ik nooit gewild heb, in feite het huis is waarin ik altijd heb geleefd. Elk moment van vrede en geluk dat ik heb gevoeld, heb ik beleefd in, met en door mijn vrouwelijke lichaam. Mezelf als vrouw beschouwen brengt me niet langer van streek omdat ik eindelijk ben gaan inzien dat vrouwen even menselijk zijn als mannen, en ik ben niet langer bang om menselijk te zijn.

Elk moment van vrede en geluk dat ik heb gevoeld, heb ik beleefd in, met en door mijn vrouwelijk lichaam.

En dus, mijn vreemde en wonderbaarlijke 15-jarige zelf, het enige verschil tussen jou en mij is dat ik geradicaliseerd ben op een manier die jij nog moet ontdekken: de praktijk van aanvaarding. Een radicale acceptatie en vergeving van jezelf voor het bestaan als mens. Voor het zijn van een enorm complex meisje met een excentrieke flair, een teder hart, en een doordacht raadsel. Ik weet dat je veel te sceptisch bent om iets op waarde te schatten, maar ik stel je deze vraag ter overweging: Wat als je geen gender nodig had?

Wat als je echt alle gekke dingen kon dragen die je maar wilde? Jezelf kon versieren zoals je wilde? Zeggen wat je op je hart had? Leren en beoefenen welke vaardigheid of hobby je maar wilde? Jezelf kunnen groeperen met de vrienden waar je het meeste plezier mee had? Vraag het aan iedereen die je een kans wil geven? En dat allemaal terwijl je het gevoel had dat je dat mocht doen. Dat je er het juiste lichaam voor had. Dat je er de juiste persoonlijkheid en temperament voor had. Dat je prima kon overleven en gedijen in je puberteit zoals jonge vrouwen dat al duizenden jaren doen.

Dit is waar ik mezelf toe heb bevrijd door mezelf te radicaliseren als vrouw. Door te waarderen dat mijn vrouwelijke vorm de enige natuurlijke bron van mijn vitaliteit is, en dat geen genderidentiteitslabel of medische ingreep dit kan veranderen, heb ik geleerd hoe ik tegelijkertijd kan leunen op de funky energie van vrouwelijkheid, mannelijkheid, androgynie, en menselijkheid. Ik hoef me niet te beperken tot door de maatschappij opgelegde normen of onmogelijke zelfopgelegde verlangens om iemand of iets te worden dat ik niet kan en hoef te zijn om liefde voor mezelf te vinden.

Ik wou dat je in jezelf kon geloven. Ik wou dat je kon geloven dat je je funky vrouwelijke zelf kan omarmen, en alles zal op zijn plaats vallen.

Veel liefs, uw 24 jarige oude incarnatie

Deze getuigenis werd geschreven door Laura Becker, een vrouw die de transitie staakte, terugkijkend naar haar zelf van vóór de transitie. Wij danken Laura om haar toestemming dit inspirerend werk te vertalen. De originele versie werd gepubliceerd op Genspect.