door Mary Harrington
Orgineel: Unherd – How far-Right are you?
Progressieve besmetting komt eraan voor ons allemaal.
Een veel voorkomende vorm van wreedheid in de klas toen ik op school zat, was een spel dat we “Besmetting” noemden. De aanstichter raakte de persoon naast hem aan, nadat hij een zondebok van lage status had gekozen – meestal “Holly“, die een dikke bril droeg en algemeen werd gemeden – en vertelde hem dat hij de “Holly ziekte” had. De enige manier om te genezen was iemand anders aan te raken en “Holly ziekte” te zeggen, en dan een kruis te slaan om herinfectie te voorkomen.
Arianne Shahvisi beweerde dat zelfs onberispelijk linksen samengaan met extreem-rechts als zij vasthouden aan het idee dat mensen als man en vrouw worden geboren.
Zulke gemene, kinderachtige statusspelletjes zijn toch zeker door morele vooruitgang uitgebannen? Helaas niet. “Besmetting” biedt de beste verklaring voor het feit dat de nieuwe premier van Italië, een figuur die door de pers van haar eigen land doorgaans wordt omschreven als “centrum-rechts“, algemeen wordt omschreven als “extreem-rechts“. Laat de nauwkeurigheid van de berichtgeving maar zitten, het doel is disciplinair: hele morele gebieden kunnen worden aangewezen als laagwaardig of onrein. Als je ze aanraakt, loop je besmetting op.
Dezelfde dynamiek lag vorige week ten grondslag aan een reeks geschillen over de morele status van vrouwen die beweren dat mensen niet van geslacht kunnen veranderen. Dergelijke vrouwen werden geweigerd op het congres van de Labour Party, wat ertoe leidde dat de Labour-ondersteunende schrijfster Joan Smith maandag zich woedend heeft uitgesproken. Elders beweerde Arianne Shahvisi onlangs in de London Review of Books dat zelfs onberispelijk linksen “samengaan met extreem-rechts” als zij vasthouden aan het idee dat mensen als man of vrouw worden geboren.
Als antwoord op een protestbrief tegen haar framing, vertelt Shahvisi hoe een leraar haar te schande maakte door haar standpunten te vergelijken met die van Margaret Thatcher. Shahvisi beschrijft met instemming de volgende les in politiek groepsdenken: “als het je niet bevalt dat je een mening deelt met iemand die verwerpelijk is, overweeg dan die mening te herzien“.
Besmetting, zo kan je zien, kan zich radicaal een weg banen. Er is geen persoon, principe of objectief feit – zoals blijkt uit de verbanning van fundamentele biologie uit het aanvaardbare Labour Party discours – dat buiten schot kan blijven, zodra iemand met genoeg sociale slagkracht het tot inzet van het Besmettingsspel maakt. En degenen (zoals, naar eigen zeggen, Arianne Shahvisi) die sociaal afgestemd en moreel buigzaam zijn, zullen zich zonder klagen plooibaar opstellen.
Dit vormt een raadsel voor die vrouwen die Shahvisi niet kunnen volgen over de lijn van principe-vrij tribalisme in sprookjes over de totale maakbaarheid van onze gesekste lichamen. Deze “genderkritische” feministen zijn anders vaak fel, hartstochtelijk links – of waren dat tenminste, totdat het Besmettingsspel hen abrupt als fascist bestempelde.
Want voor elke stap van beschuldiging en tegenbeschuldiging onthult dat voor hen die nog steeds weten dat biologie bestaat, de werkelijke vijand de vooruitgang is.
Sommigen vinden het vervelend dat ze zo besmet zijn, en proberen hun eigen naam te zuiveren – niet in de laatste plaats als poging om elke zweem van “extreem-rechts” uit hun eigen gelederen te verdrijven. De laatste van deze schermutselingen, in een langdurige strijd, betreft een recente bijeenkomst in Brighton voor vrouwen die zich zorgen maken over transactivisme, georganiseerd door “Posie Parker”. Posie, echte naam Kellie-Jay Keen, is een pittige en zeer herkenbare activiste, wiens benadering van de campagnes tegen genderideologie een aanzienlijke virale impact heeft gehad. De moeilijkheid – voor sommigen – is haar onvergeeflijke bereidheid om zendtijd te delen met rechts.
Maar ondanks alle heftige discussies die Posie Parkers’s aanpak in de loop der jaren heeft losgemaakt, zijn pogingen om genderkritisch activisme te beschermen tegen anti-progressieve beschuldigingen, wellicht zinloos. Want voor elke stap van beschuldiging en tegenbeschuldiging onthult dat voor hen die nog steeds weten dat biologie bestaat, de werkelijke vijand de vooruitgang is.
Wanneer volwassenen het Besmettingsspel spelen, gaat de impact ervan natuurlijk veel verder dan alleen maar vechten om status in de klas ten koste van een zondebok met een lage status. Echte, materiële beslissingen, allianties en consequenties zijn afhankelijk van wie tot de in-group behoort en wie tot zondebok kan worden gemaakt en uitgesloten. In termen van hoe het wordt gespeeld door de nu dominante progressieve klasse die de toegang tot zoveel van die bronnen controleert – betekent jezelf verdedigen tegen besmetting – het accepteren van de impliciete vooronderstelling dat er een wezenlijke positieve reeks waarden bestaat, waarnaar Vooruitgang vordert. Jezelf afstemmen op deze vermeende positieve waarden maakt je één van de Goede Mensen.
Hoe ziet dit er dan uit als het om vrouwen gaat? De vrouwenbeweging is natuurlijk rijk en verdeeld, maar als we kijken naar de grote veranderingen die doorgaans naar voren komen als het verhaal van de feministische vooruitgang – van het verkrijgen van het stemrecht, over het verlaten van het huishouden voor de werkplek tot het beheersen van de vruchtbaarheid – dan is het moeilijk om daaruit een ander thema dan “vrijheid” af te leiden.
“Vooruitgang” is dus de naam die we geven aan een vervanging van natuurlijke grenzen door technologische beheersing, ten gunste van voornamelijk de commercie.
Maar is dit slechts een verhaal over waarden? Je kunt ongeveer hetzelfde verhaal volgen in termen van economische transities en technologische vooruitgang: veranderende arbeidspatronen, arbeidsbesparende apparaten en – cruciaal – controle over de voortplanting. Ook deze vormen allemaal “vooruitgang“, vanuit sommige gezichtspunten overtuigender dan vanuit andere: bij nader inzien zijn de meeste door technologie aangedreven veranderingen die de mars van vrouwen naar vrijheid hebben aangedreven niet ondubbelzinnig gunstig, maar leveren ze eerder hun eigen winnaars en verliezers op. En vaak blijkt de enige partij voor wie “meer vrijheid” geen nadelen heeft, de commercie te zijn: de seksuele revolutie bijvoorbeeld leverde voor beide seksen voor- en nadelen op, maar alleen voordelen voor de seksindustrie.
“Vooruitgang” is dus de naam die we geven aan een vervanging van natuurlijke grenzen door technologische beheersing, ten gunste van voornamelijk de commercie. En sinds enige tijd is het aannemelijk (althans voor een burgerlijke vrouw in de ontwikkelde wereld) om te doen alsof feminisme, vrijheid en technologie eeuwig samengaan, als facetten van “vooruitgang“. Maar er beginnen scheuren te ontstaan.
Omdat de wetenschap vrouwen heeft bevrijd van een aantal biofysische grenzen, is zij gewoon doorgegaan. Nu we hetzelfde brede traject van vrijheid en vooruitgang volgen, geloven velen dat we dezelfde bevrijdende logica moeten toepassen op alle seks gerelateerde grenzen. En waarom, zouden inderdaad alleen vrouwen het recht hebben om te sleutelen aan ons endocriene systeem, en alleen in de context van vruchtbaarheid? Als we de technologische middelen hebben, en je aanvaardt de uitgangspunten dat we het recht hebben ons te bevrijden van de geseksualiseerde fysiologie en dat bevrijding in het algemeen goed is, waarom dan niet de radicale lichamelijke autonomie uitbreiden naar iedereen, zodat we onszelf naar eigen inzicht kunnen verbouwen?
Maar het wordt steeds duidelijker voor iedereen die oplet dat deze technologische transformatie – net als eerdere ogenschijnlijk feministische technologische transformaties – ook winnaars en verliezers kent. En feministen waren de eersten die dat opmerkten, niet in het minst omdat veel van die slachtoffers vrouwen zijn, terwijl veel begunstigden mannen zijn. De moeilijkheid voor feministen is om dit alles aan te vechten zonder zich te richten op de bredere hydra van technologie en vooruitgang – de hydra die ons in de eerste plaats het feminisme heeft geschonken. Want vandaag heeft die hydra een ijzeren greep op de voorwaarden van het progressieve Besmettingsspel.
En als je tenslotte kijkt naar de groeiende lijst van zaken die onlangs als “extreem-rechts” zijn bestempeld, dan zijn de meeste daarvan in feite beweringen dat we bepaalde grenzen moeten stellen aan de opmars van handel en technologie. Als je het “extreem-rechtse” argument aanneemt dat de nationale identiteit moet worden beschermd tegen de globalisering, zeg je dat er grenzen zijn aan de mate waarin we de politiek kunnen – of moeten – hervormen in het belang van de groei. Als je natuurlijke voeding en gezondheid tegenover Big Agriculture en het vaccin-industrieel complex stelt (twee discoursen die tijdens mijn leven van links naar “extreem-rechts” zijn gemigreerd), zeg je dat er grenzen zijn aan de mate waarin de junk food en pharma industrie zich met onze voedselketens of lichamen mogen bemoeien. En als je seksueel dimorfisme verdedigt, zeg je dat er grenzen zijn aan de mate waarin we de biotechnologische industrie kunnen toestaan om (winstgevende, zeer lucratieve) zelfaanpassingsopties aan te bieden voor onze meat avatars, en die opties zelfs uit te breiden tot onze kinderen.
In deze context bevinden feministen zich in een lastige positie. Want het maakt niet uit of je in opstand komt tegen echt racisme, of keiharde vrouwenhaat, of radicale haat tegen de islam, of een van de andere (eigenlijk vrij marginale) opvattingen van getatoeëerde schurken in grote laarzen. De meeste mensen die met de “extreem-rechtse” besmetting worden aangeduid, hebben die opvattingen niet. Maar als je je ook maar enigszins ongemakkelijk voelt bij de voortdurende, door technologie aangedreven vloeibaarmaking van alles, in naam van de commercie – als je ook maar het geringste teken vertoont van twijfel aan de vanzelfsprekende morele goedheid daarvan – dan ben je al “op één lijn met extreem-rechts“. Het is gewoon een kwestie van graad.
De functie van het geweldige spel van Progressieve Besmetting is om elk mogelijk tegenargument tegen de opmars van de op technologie gebaseerde commercie onaanvaardbaar laagwaardig en radioactief te maken. Als zodanig speelt de hele discussie over de vraag of genderkritische feministen al dan niet “op één lijn zitten met extreem-rechts” zich af binnen een ruimte die door de progressieve besmetting al gedefinieerd is als “extreem-rechts“.
Geen wonder dus dat Giorgia Meloni met dit penseel is beklad, ook al zal haar inhoudelijke politiek, zoals verschillende commentatoren hebben gesuggereerd, vrij gematigd blijken te zijn. Meloni heeft zich namelijk expliciet uitgesproken tegen de door technologie aangedreven vloeibaarmaking van alles in naam van de commercie, en donderde in haar dankwoord op dat “alles wat ons definieert” – een lijst die voor haar geloof, nationaliteit, geslacht en moederschap omvat – nu “een vijand” is van “degenen die willen dat wij perfecte consumentenslaven zijn“. Ook op kleinere schaal zouden we kunnen stellen dat Posie Parkers voornaamste misdaad is dat zij heeft geweigerd de mogelijkheid te ontkennen dat er, naast seksueel dimorfisme, nog andere grenzen zijn aan het vloeibaar maken van alles.
Het is natuurlijk waar dat mensen te goeder trouw van mening kunnen verschillen over wat die andere grenzen kunnen zijn. Maar de andere kant zal het gewoon muggenziften noemen. Geen enkele vorm van protest dat je opstandig bent tegen echte racisten en dergelijke biedt hiertegen verweer. Het maakt niet uit hoe zuiver iemand seks en moederschap verdedigt tegen de Vooruitgang, of hoe streng degenen die afdwalen buiten dit nauwe gebied worden gedisciplineerd. Het is allemaal verzet tegen de moloch – en dat is, door de steeds veranderende doelpalen van de Progressieve Besmetting, al “extreem-rechts“. Degenen die nog steeds proberen besmetting te voorkomen door zich te haasten in het verdrijven voor wat zij zien als het echte “extreem-rechts“, dienen in de praktijk alleen maar om een referentiekader af te dwingen dat gecontroleerd wordt door hun politieke vijanden – en dat te zijner tijd tegen hen gebruikt zal worden.
Er is geen plek meer om te staan die veilig is voor besmetting. Nergens anders dan door te accepteren (zoals de Shahvisis van de wereld) dat je principes, je lichaam en zelfs je basisbegrip van de werkelijkheid in een oogwenk kunnen worden ontbonden en herschikt, in naam van de Vooruitgang.
Origineel