Ik leefde 13 jaar als man. De onthullingen van mijn echtgenote deden mij beslissen om te detransitioneren

Toen Jamie Reed de gevaren van genderbevestigende zorg voor minderjarigen onthulde, voelde ik me bedreigd. Dat kwam omdat ze gelijk had.

Mijn naam is Tiger Reed. Ik ben een 44-jarige bibliothecaris in St. Louis, Missouri. Sinds 2016 ben ik getrouwd met Jamie Reed. Zij is de klokkenluider die de alarmerende effecten van “genderbevestigende” medische zorg aan minderjarigen in het Washington University Transgender Center in het St. Louis Children’s Hospital onthulde in een artikel in 2023 voor The Free Press. Haar verhaal schokte de natie. Ik ben ook “vader” van de vijf kinderen die we samen opvoeden – twee uit Jamie’s vorige huwelijk en drie die we hebben geadopteerd.

En nu, na 13 jaar als man te hebben geleefd, ben ik bezig met het afbouwen van mijn wekelijkse testosteroninjecties om weer een vrouw te worden.

Maar de afgelopen jaren zijn we erachter gekomen dat betrouwbaar onderzoek naar de transitie, vooral naar de langetermijneffecten, vrijwel niet bestaat.

Jamie is de dapperste persoon die ik ken. Ik ben niet zo dapper. Hoewel ik niet heb geprobeerd Jamie tegen te houden, had ik grote twijfels over haar werk als klokkenluider. Ik vroeg me af waarom ze niet gewoon uit protest ontslag kon nemen en verder kon gaan. Ik was bang voor mijn veiligheid, die van Jamie en die van onze kinderen, en dat ben ik nog steeds. Dit alles veroorzaakte een enorme breuk in ons huwelijk die we nog steeds proberen te helen.

Toen Jamie onthulde welke schade genderbevestigende zorg toebrengt aan kwetsbare kinderen en tieners, waarvan velen een geschiedenis van trauma en verschillende psychische diagnoses hebben, werd ze op grote schaal aangevallen door activisten. Dat Jamie getrouwd was met mij, een transman, was een krachtig bewijs dat ze geen transfoob was.

Maar als ik terugkijk, besef ik dat het ding dat mij het meest bedreigde toen Jamie naar buiten kwam, iets was wat ik niet onder ogen wilde zien. Dat was de wetenschap dat mijn echtgenote, en een groeiend koor van deskundige critici, gelijk hadden. Ze hadden gelijk dat er iets fundamenteel mis was met de boodschap – vooral aan jonge mensen – dat een snelle geslachtsverandering een veilige, allesomvattende oplossing was voor diepgaande problemen.

Dit besef betekende dat ik mijn twijfels over mijn eigen transitie onder ogen moest zien.

Ik ben nu klaar om Jamie publiekelijk te steunen. En niet alleen dat, ik wil me ook uitspreken over gendergeneeskunde bij volwassenen en hoe mensen misleid worden – soms onbedoeld – door genderclinici over de veiligheid en effectiviteit ervan.

Ik weet dat er niet veel sympathie is voor diegenen onder ons die als volwassenen de transitie maken. Mensen gaan ervan uit dat je een keuze hebt gemaakt en dat je wist waar je voor tekende. Maar de afgelopen jaren zijn we erachter gekomen dat betrouwbaar onderzoek naar de transitie, vooral naar de langetermijneffecten, vrijwel niet bestaat. Het uitgebreide Cass-rapport toonde aan dat er een gebrek is aan wetenschappelijke onderbouwing voor de algemeen aanvaarde medische behandelingen voor genderdysforie – hormonen en chirurgie – met name voor kinderen.

En ‘genderbevestigende zorg’ slaagt er niet in om de vaak complexe persoonlijke en psychologische geschiedenissen te onderzoeken die mensen doen geloven dat een transitie is wat ze nodig hebben.

Ik wilde ook dat mijn pijnlijke menstruaties zouden verdwijnen en dat ik niet langer het gevoel zou hebben dat ik geen controle had over mijn emoties.

Ik wist, dat als ik op mijn 31e testosteron ging gebruiken en vijf jaar later mijn borsten zou laten verwijderen, dit ingrijpende lichamelijke veranderingen met zich mee zou brengen. Maar niemand die ik raadpleegde, bereidde me voor op de emotionele gevolgen van de transitie – hoe de hormonen niet alleen mijn uiterlijk zouden veranderen, maar ook hoe ik over mezelf en de wereld dacht.

Om te begrijpen hoe ik besloot voor een transitie, moet ik terug naar mijn kindertijd. Ik werd in 1980 in Miami geboren en heette Roxxanne. Ik heb mijn vader nooit ontmoet. Hij stierf aan een overdosis heroïne toen ik jong was. Mijn moeder was ook verslaafd aan drugs en de laatste keer dat ik haar zag, was ik begin de twintig. Ze overleed in 2023. Toen ik twee jaar oud was, werd ik seksueel misbruikt door een vreemde, waardoor ik in een pleeggezin terecht kwam.

Ik ging mijn hele jeugd lang van pleegzorg naar pleegzorg, tussendoor woonde ik bij mijn grootouders van moederskant, die gescheiden waren. Mijn grootmoeder was extreem arm en had problemen, en kreeg uiteindelijk een mentale inzinking, waardoor ik weer bij pleegouders terecht kwam. Mijn grootvader, een zware alcoholist, was zowel verbaal als fysiek gewelddadig.

Ik wist al op jonge leeftijd dat ik lesbisch was en ik herinner me dat ik rond mijn zevende in bed lag en me afvroeg waarom ik geen penis had. Mijn hele leven ben ik gepest om mijn meer mannelijke uiterlijk. Ik werd onder andere uitgescholden voor jongen, flikker, pot en hij-zij. Ik ben ook meerdere keren seksueel misbruikt door zowel vreemden als familieleden. Toen ik 17 was, kreeg ik de diagnose slopende endometriose, waardoor ik pijnlijke menstruaties had en maandelijks in een hormonale achtbaan terechtkwam.

Als ik terugkijk, zie ik hoe dit alles mijn gevoel heeft gevormd dat een vrouw worden zou betekenen dat ik mij een leven lang zou moeten onderwerpen aan aanranding en misbruik, en dat ik onophoudelijke geestelijke en lichamelijke pijn zou moeten ervaren.

Het genderbevestigende zorgmodel vertrouwt op het ongeduld van kwetsbare mensen, door hen te haasten naar grote medische veranderingen in plaats van stil te staan bij de oorzaak van hun pijn en lijden.

Ik stopte met de middelbare school in 1997 en had een aantal baantjes met een minimumloon waar ik vaak werd lastiggevallen. Op mijn 24e kwam er een keerpunt: ik schreef me in voor een community college en ontdekte mijn liefde voor kunst, een passie die ik nog steeds nastreef in mijn vrije tijd.

Rond die tijd keek ik naar de reality serie TransGeneration, die vier transgender studenten volgde. De serie veranderde mijn leven. Ik had het gevoel dat het een oplossing bood, een uitweg uit de pijn van het vrouw-zijn.

2011 was een pijnlijk jaar. Ik verloor het enige familielid dat me altijd tot steun was geweest: mijn stiefgrootmoeder van moederskant. Zij en ik belden elkaar jarenlang elke dag. Haar dood verpletterde me.

Ik wilde ook dat mijn pijnlijke menstruaties zouden verdwijnen en dat ik niet langer het gevoel zou hebben dat ik geen controle had over mijn emoties. Ik had geen ziektekostenverzekering, dus ik zocht op internet naar een oplossing. Ik heb honderden uren naar YouTube-video’s gekeken en talloze blogs en websites gelezen met verhalen van mensen over hun transitie. Deze verhalen overtuigden me dat ik ook een transitie wilde.

Op dat moment studeerde ik kunst aan de universiteit en begon ik een schooltherapeut te bezoeken. Ze steunde mijn beslissing voor een transitie enorm en schreef me een aanbevelingsbrief voor testosteron. Ik veranderde ook mijn naam in Tiger – een koosnaam van een vroegere vriendin.

Voordat ik in transitie ging, was ik iemand die vaak huilde – als ik verdrietig, boos of blij was, kon ik mijn tranen niet bedwingen. Maar een van de eerste effecten van testosteron was dat ik niet meer kon huilen. De testosteron verving mijn tranen door woede die als uit het niets kwam. Ik schaam me nu als ik eraan denk hoe mijn woede-uitbarstingen de mensen om me heen hebben gekwetst.

Maar er waren delen van de transitie waar ik blij mee was. Bijvoorbeeld het hebben van een baard. Het hele proces om er een te laten groeien was opwindend. Het symboliseerde dat ik echt een verandering aan het maken was en iets nieuws voor mezelf deed.

In 2015, toen ik 35 jaar oud was, ontmoette ik Jamie in de kerk, een alleenstaande moeder van twee onstuimige kinderen. Ze was net gescheiden van haar man en ik had net een slechte relatiebreuk achter de rug. Op dat moment geloofden Jamie en ik allebei dat de transgenderbeweging, die steeds zichtbaarder en krachtiger werd, iets goeds was, een antwoord op de nood van mensen. Binnen een jaar waren we verloofd.

Voor de buitenwereld zagen Jamie en ik eruit als een heteroseksueel koppel. Maar als ik alleen op stap was, gingen mensen er meestal vanuit dat ik homo was. Ik had moeite om contact te leggen met andere mannen en ik verloor ook mijn band met de lesbische gemeenschap, die ik nog steeds erg mis.

Ik voelde me ook vreemd – mijn borst was bedekt met haar, en ik bond elke dag mijn borsten in zodat niemand zou opmerken dat ik er vrouwelijk uitzag. In 2016, toen ik 36 was, onderging ik een dubbele borstamputatie. Maar in de dagen na de operatie rouwde ik om het verlies van mijn borsten.

Nu beginnen de schadelijke lichamelijke effecten van meer dan tien jaar testosteron zich te openbaren: hoog cholesterol, hoge bloeddruk, diabetes type 2, hoge triglyceriden, slaapapneu en problemen met mijn nieren. Hoewel sommige van deze problemen erfelijk zijn, worden ze door de testosteron in mijn lichaam alleen maar erger.

Ik wil dat mensen weten dat er meer opties zijn dan hun lichaam voor de rest van hun leven te medicaliseren.

Alle mensen om me heen, van goede vrienden tot collega’s, steunden mijn transitie en noemden mij met mannelijke voornaamwoorden. Maar ik had altijd het knagende gevoel dat wat ik ook deed om mezelf mannelijker te laten lijken, ik een bedrieger was.

Het bleek dat de transitie me niet het gevoel van comfort en innerlijke rust kon geven waar ik naar op zoek was. In 2020, toen ik onze geadopteerde zoon – toen zes maanden oud – voor het eerst in mijn armen legde, wist ik instinctief hoe ik hem in slaap moest wiegen, hoe ik hem moest kalmeren door de manier waarop ik hem vasthield. Ik werd de ouder die hem meestal in bed stopte. Ik weet dat vaders hun baby’s kunnen troosten, maar toen ik het deed, voelde ik me als zijn moeder.

Jamie heeft me nooit onder druk gezet voor een detransitie. Ik denk er al een aantal jaar over na, maar ik heb Jamie pas de afgelopen drie maanden over mijn beslissing verteld.

Voor detransitioners is er geen duidelijk pad. Genderbevestigende artsen negeren en verwerpen onze zorgen. Mijn transitie werd gedekt door de verzekering, maar mijn detransitie niet. Het herstellen van mijn haarlijn en het verwijderen van mijn lichaamshaar gaat me duizenden euro’s kosten. In de komende jaren moet ik misschien een borstreconstructie ondergaan. Er zijn veel vragen waar ik geen antwoord op heb, zoals of mijn kinderen, die nu tussen de twee en 16 jaar oud zijn, me nog steeds “papa” moeten noemen. Ik ben van plan om mijn naam weer terug te veranderen in Roxxanne en om mijn rijbewijs te veranderen zodat er weer “vrouw” op staat. Maar ik vraag me af of ik ooit voor vrouw door zal gaan.

Het genderbevestigende zorgmodel vertrouwt op het ongeduld van kwetsbare mensen, door hen te haasten naar grote medische veranderingen in plaats van stil te staan bij de oorzaak van hun pijn en lijden. Dit heeft niet alleen gevolgen voor patiënten, maar voor hele families. En zoals Jamie heeft laten zien, krijgen verwarde en bange ouders ten onrechte te horen dat hun kinderen zonder transitie waarschijnlijk zelfmoord zullen plegen.

Ik ga het openbaar maken omdat ik wil dat mensen zoals ik, die complexe en genuanceerde redenen hebben die aan de basis liggen van hun genderproblemen, deel uitmaken van het gesprek. Ik wil dat mensen weten dat er meer opties zijn dan hun lichaam voor de rest van hun leven te medicaliseren.

Origineel: The Free Press – I Spent 13 Years Living as a Man. But After My Spouse’s Exposé, I’m Detransitioning