Mijn kind werd ontvoerd door een sadistische sekte

Mijn geliefde kind werd ontvoerd, zal jouw kind het volgende zijn? Een sadistische groep die veel weg heeft van een sekte heeft haar meegenomen (ontvoerd) en gehersenspoeld zodat ze gelooft dat ik (haar mama) de vijand ben. Ze nemen haar hele jeugd af en wissen alles uit. Elke herinnering wordt omgebogen tot een herinnering aan misbruik dat nooit heeft bestaan. Ze overtuigen haar om gif in haar lichaam te spuiten en haar gezonde lichaamsdelen te laten amputeren.

Ik, als ouder van dit kind, raak in paniek en schreeuw. Ik schreeuw, ik huil, ik smeek, maar ik ben gereduceerd tot niets, tot niemand. Ik zoek overal hulp. Niemand die me wil helpen en niemand die hen zal stoppen, sterker nog: de regering onderzoekt mij en zegt mij dat ik moet goedkeuren wat die sektebende met mijn dochter doet. De wereld is gek geworden. In mijn zoektocht ontdek ik duizenden andere jonge meisjes en jongens die meegenomen en ontvoerd zijn en ik merk dat de regering deze cultus financiert.

Ik rouw, samen met andere ouders die precies hetzelfde meemaken in een samenleving die deze groep prijst en ons, ouders die zich verzetten, belachelijk maakt. Er zijn sommige ouders die willens en wetens hun kinderen uitleveren aan deze groep. Ze juichen de ondergang van hun kind toe. Ondertussen is mijn kind nu onherkenbaar vervangen door iemand die mij veracht. Mijn kind is nu een deel van de sekte. Het kind waar ik, met alle liefde die ik in me heb, van hou, het kind waar ik voor zou sterven, is mij ontnomen.

Ik schreeuw als ik haar afgehakte borsten zie en zak snikkend in elkaar. Ik snik dag na dag, nacht na nacht, verwonderd over hoeveel een mens kan huilen. Mijn God, mijn God, wat hebben ze met mijn kind gedaan? Het wordt nog erger als ik merk dat de sekte haar hele voortplantingssysteem weggehaald heeft, eruit gesneden voor altijd. Ik schreeuw: nee, nee, nee, oh nee! Waarom nemen ze haar baarmoeder weg, haar eitjes. Ze is nog maar een kind. Ze weet niet beter. Ze is nog steeds mijn kleine meisje! Ik ga naar elke overheidsinstelling die ik kan bedenken en naar elke organisatie die deze groep kan bestrijden, en als ik denk dat er niets meer is dat deze sekte haar nu nog kan aandoen dan moet ik vast stellen dat ik het mis heb.

Ik vlieg naar haar toe, twee keer binnen de zes weken, om haar te smeken geen toestemming te geven voor de volgende stap die de sekte haar wil laten nemen. Ik smeek ook bij de sekte om te stoppen met de marteling van mijn dochter. Ik smeek de autoriteiten om mij daarbij te helpen.

Niemand helpt! Ik kan het niet tegen houden en dus smeek ik: doe mijn dochter alsjeblief geen pijn, neem mijn arm maar. Neem alles als het moet. Ik heb hem niet nodig, neem hem gewoon. Maar alle pogingen zijn zinloos. Je kunt de martelende ingreep niet stoppen.

Ik zit alleen in een motelkamer, snikkend tot ik bijna stik in mijn eigen tranen en biddend met alles wat in me zit. Ik omhels een kussen en wieg heen en weer, doe alsof dit mijn kind is, terwijl ik zachtjes zing: “You are my sunshine, mine only sunshine…”. Voor een korte tijd is mijn geest weg.

Ik bel een andere moeder die een dochter heeft wiens borsten zijn afgesneden door dezelfde sekte en we snikken samen. Wat later zit ik alleen en wacht ik in een kamer, wetende dat vlakbij, de sadistische sekte mijn kind aan het verminken is. Al is ze wel volwassen nu, de knuffel die ze gisteren uitkoos, zegt iets anders.

Met elke seconde die voorbijgaat groeit nu mijn woede. Ook de gedachte over hoe het leven zou zijn in de gevangenis komt in mij op. Ik voel en zie nu heel duidelijk tot wat voor dingen ik nu in staat zou zijn. Het vuur kookt in mijn aderen en een bloedige slachting danst heftig in mijn hoofd. Maar…zij, mijn dochter, heeft mij nu meer dan ooit nodig, dus ik kan niet…

Ik ben maar één moeder, het gaat hier over één kind.

Er zijn er nog duizenden, allemaal slachtoffers: dochters, zonen, moeders, vaders, zusters, broers, tantes, ooms, grootouders, nichten en neven…allemaal slachtoffers van deze sadistische sekte. En laten we de verbluffende en dappere echtgenoten van vele vrouwen niet vergeten en alle lesbiennes die worden aangevallen en de rechten van de vrouw die daarmee uitgewist worden, …

Mijn geliefde kind werd ontvoerd door een sadistische sekte. Zal de jouwe de volgende zijn?

Wat een ouder doormaakt als een kind voor transitie kiest
Getuigenis van Alexis Arizo die dit opdroeg aan Partners for Ethical Care onder een pseudoniem, om zichzelf, haar dochter en haar familie te beschermen.