door Nicolas Ungemuth
Origineel: Abigail Shrier: «Ados transgenres, un aller sans retour possible»
Abigail Shrier
In “Irreversible Damage“, een aangrijpend essay dat nooit ideologisch is maar louter feitelijk, laat Abigail Shrier, journaliste bij de Wall Street Journal, zien hoe Amerikaanse tieners onder invloed van het internet besluiten van geslacht te veranderen. Een fenomeen dat binnenkort Frankrijk zou kunnen treffen…
Fragmenten geselecteerd door Nicolas Ungernuth
Genderdysforie, vroeger bekend als genderidentiteitsstoornis, wordt gekenmerkt door een diepgaand en aanhoudend onbehagen met iemands anatomische geslacht. […] . Historisch gezien treft het slechts een klein deel van de bevolking (ongeveer 0,01%) en bijna uitsluitend jongens. In het laatste decennium is de situatie drastisch veranderd. In het Westen is het aantal adolescenten dat beweert aan genderdysforie te lijden en zich als “transseksueel” identificeert, sterk toegenomen. Voor het eerst in de geschiedenis van de geneeskunde zijn vrouwelijke adolescenten niet alleen aanwezig bij degenen die zich als zodanig identificeren, maar vormen zij de meerderheid van de groep. Waarom is dat zo? Wat is er gebeurd? Hoe is een leeftijdsgroep (adolescenten) die altijd in de minderheid is geweest, tot de meerderheid kunnen uitgroeien?
Eenzaamheid bij tieners in het digitale tijdperk
In de Verenigde Staten is de adolescentie praktisch synoniem met de angst van meisjes om lichamelijk niet in orde te zijn. […] De personages op sociale media – d.w.z. de “vrienden” die de tieners van vandaag het interessantst vinden en met wie ze de meeste tijd doorbrengen – hebben dergelijke onvolkomenheden niet. Zorgvuldig geselecteerd en “gefacetteerd”, stellen hun foto’s een standaard van schoonheid die geen echt meisje kan evenaren. Ze zitten deze jonge mensen voortdurend op het vel, voeden hun angsten om niet te voldoen, voeden hun obsessie met hun eigen gebreken of vermeende gebreken, terwijl ze die sterk overdrijven. Veel van de tienermeisjes van Generatie Z die ten prooi vallen aan het transgender-fenomeen behoren tot de hogere middenklasse. Gekoppeld aan ouders voor wie ‘opvoeden’ een actief werkwoord is, zelfs een levenswerk, zijn het vaak pientere studenten. Totdat de transgender waanzin toeslaat, onderscheiden deze tieners zich door hun vriendelijkheid, hulpvaardigheid en totale gebrek aan rebellie. […] Het internet geeft ze nooit een dag, of zelfs maar een uur, om te rusten. Ze willen de sterke sensaties van tienerliefde voelen, maar het grootste deel van hun leven brengen ze door op een iPhone. Ze proberen zichzelf te beschadigen. Ouders sturen ze naar psychiaters die medicijnen voorschrijven om hun stemmingen te temperen, wat helpt – behalve het gevoel van hun doel wegnemen.
“In de Verenigde Staten identificeert 2% van de middelbare scholieren zich nu als ’transgender’, volgens een onderzoek door het Centers for Disease Control and Prevention”
Gayatri, een problematisch geval onder anderen
Gayatri is altijd ‘erg meisjesachtig’ geweest, vertelde haar vader, een Indiase immigrant en arts, me. Als kind hield ze van Dora de Ontdekker en Disney prinsessen. Op de middelbare school ging een van haar vriendinnen van de lagere school in transitie: zij begon haar borsten in te zwachtelen, kondigde aan dat zij een nieuwe naam had, en vroeg anderen om mannelijke voornaamwoorden te gebruiken om haar aan te spreken. Gayatri’s ouders presenteerden zich als progressief. Destijds namen ze geen van beiden veel notie van dit gebeuren, die geen indruk leek te maken op hun dochter. Maar het jaar daarop, in de negende klas, gaven Gayatri’s ouders haar een laptop en – na veel discussie – een smartphone. Ze begon veel tijd door te brengen op Tumblr en DeviantArt, de site voor het delen van kunst die een groot transgender publiek aantrekt. Ze begon met haar moeder te praten over genderidentiteit. Haar ouders hadden geen idee van de correlatie tussen wat ze zei en de tijd die ze op het internet doorbracht. De zomer kwam en de lange dagen doemden op als een uitgestoken hand voor haar. Gayatri bracht al haar vrije tijd door op het internet. Op een dag opperde Gayatri het idee om met een testosteronbehandeling te beginnen en een “topoperatie” te ondergaan. Haar ouders werden ongerust. Ze handelde zonder hun medeweten. Gayatri, een voormalig schoolmeisje, had zichzelf opnieuw uitgevonden als een trendy transgender tiener. De likes en emoji’s die op haar Instagramprofiel neerdwarrelden, spraken voor zich: deze nieuwe identiteit was een opgewaardeerde versie van haarzelf. Als ’transjongen’ had Gayatri vrienden – heel veel vrienden.
Cijfers en trends
In 2016 was Lisa Littman, verloskundige-gynaecoloog die onderzoeker op het gebied van volksgezondheid en moeder van twee kinderen werd, aan het surfen op sociale media toen ze een statistische eigenaardigheid opmerkte: verschillende tieners, voornamelijk meisjes in haar kleine stadje in Rhode Island identificeerden zichzelf als transgender – allemaal binnen dezelfde vriendengroep [ … ]. Dr. Littman wist bijna niets over genderdysforie. […] Maar ze wist genoeg om te zien dat de aantallen veel hoger waren dan de verwachte prevalentie. […] De stijging was inderdaad ongekend. In de Verenigde Staten en de westerse wereld was er een plotselinge piek in het aantal tienermeisjes dat melding maakte van genderdysforie – de pathologie van genderidentiteit, geassocieerd met de sociale benaming “transgender”. Tussen 2016 en 2017 is in de VS het aantal transgender operaties voor jonge vrouwen verviervoudigd, waarbij deze populatie – zoals we hebben gezien – plotseling goed is voor 70% van alle transgender operaties. In 2018 meldde het Verenigd Koninkrijk een stijging met 4.400% ten opzichte van het voorgaande decennium in het aantal tienermeisjes dat een geslachtsbehandeling zocht. […] In de afgelopen tien jaar, zo ontdekte Dr Littman, is het aantal gevallen van genderdysforie onder tieners in de hele westerse wereld sterk toegenomen. In de Verenigde Staten is de prevalentie met meer dan 1.000% gestegen. 2% van de middelbare scholieren identificeert zich nu als ‘transgender‘, volgens een onderzoek uit 2017 onder tieners door de Centers for Disease Control and Prevention. In 2016 werd 46% van alle geslachtsaanpassingsoperaties in de VS uitgevoerd bij mensen die bij de geboorte als vrouw werden aangemerkt. Een jaar later was dat percentage 70%.
YouTube en testosteron: de rol van online influencers
Alex Bertie, een Britse FtM (Female to Male) youtuber, waarschijnlijk de populairste (300.000 abonnees), hield een vlog over zijn eerste jaar testosteron. “Dit is de dag waarop ik nooit had durven hopen”, vertelt hij enthousiast, een schattige jongen met een schemerige kaak. “Ik ben officieel al een jaar aan de testosteron. Voor de hormonen leed ik aan zelfhaat, jaloezie en afgunst, en wilde ik me constant afzonderen van de rest van de wereld… Nu, een jaar na het begin van de hormonen, kan ik niet gelukkiger zijn! De door testosteron teweeggebrachte veranderingen hebben mijn levenskwaliteit echt verbeterd en mijn toekomstplannen hertekend.” Zijn stem is dieper. Zijn schouders zijn breder, zijn armen groter, zijn kaak vierkant. Zijn vet is herverdeeld (minder in de dijen en heupen). En het beste voor hem is dat zijn menstruatie verdwenen is. “Gelukkig, na twee maanden van T, zijn ze helemaal gestopt, God zij dank. Dit jaar heb ik ook een topoperatie gehad. Het is een speciaal ding. Ik zou een miljoen video’s kunnen wijden aan top chirurgie. Gecombineerd met de hormonen, heeft het mijn genderdysforie totaal doen verdwijnen. Dus, eigenlijk, testosteron… het is geweldig.” […] Niet alle trans vloggers vertellen hetzelfde verhaal. MtF Instagram-goeroe Kaylee Korol, een frêle vrouw met blauw haar zoals haar ogen die eruitziet als een gewone tiener, biedt dit “trans-advies”: “Je hoeft niet 100 procent zeker te zijn dat je trans bent om hormonen te proberen. Je kan hormonen proberen voor drie maanden. Na die tijd begint het permanente effecten te hebben, maar voor die tijd kun je gewoon testen en zien hoe je je voelt. Het is geweldig, zo simpel is het. Je hoeft niet bang te zijn voor hormonen.” Dus je hoeft niet zeker te zijn dat je trans bent om hormonen te nemen. Kaylee voegt er zelfs aan toe dat hormoonbehandeling “waarschijnlijk de beste manier is om te weten of je trans bent of niet”. Er zijn aanwijzingen dat testosteron schadelijke bijwerkingen heeft, maar daar hoor je zelden over. YouTube- en Instagramgoeroes zijn er “voor de lol”, en het verhoogde risico op diverse vormen van kanker en profylactische hysterectomieën zijn geen grapje.
Behandelingen die verre van ongevaarlijk zijn
Testosteron maakt het bloed dikker. Geïdentificeerde meisjes krijgen een dosis testosteron toegediend die 10 tot 40 maal hoger is dan hun lichaam normaal kan verdragen om de veranderingen teweeg te brengen die zij wensen. Er zijn aanwijzingen dat biologische vrouwen die deze doses testosteron krijgen, een bijna vijf keer zo hoog risico op een hartaanval oplopen dan vrouwen en tweeëneenhalf keer zo hoog als mannen. Omdat de dosering wordt bepaald door het gewenste fysieke uiterlijk – en niet door de behandeling van een ziekte – is zij gebaseerd op esthetische en niet op medische criteria. Testosteron wordt gewoonlijk gerechtvaardigd als een behandeling voor “genderdysforie”, maar de endocrinologen die het voorschrijven lijken zelden de effecten ervan op de dysforie van de patiënt te beoordelen. In plaats daarvan kijken ze naar de bloedspiegels om er zeker van te zijn dat het testosteron binnen het normale bereik blijft voor een man. […] Spoedig na het nemen van mannelijke hormonen, treden er permanente veranderingen op. Als een biologisch meisje spijt krijgt van haar beslissing en stopt met het innemen van testosteron, zal haar lichaams- en gezichtshaar waarschijnlijk blijven, evenals haar groei van de clitoris, haar diepe stem en misschien zelfs de vermannelijking van haar gelaatstrekken. Hoewel zeer hoge dosissen testosteron moeten worden gehandhaafd om de effecten van de transitie te laten voortduren, brengt het wegvallen van testosteron de adolescent niet terug naar waar hij begon. Testosteron gaat ook gepaard met pijn en ongemak. Er is het probleem van vaginale atrofie, maar ook spierpijn, hevige krampen ten gevolge van endometriose, toegenomen zweten, stemmingswisselingen en agressie. Langetermijneffecten zijn onder meer verhoogde percentages diabetes, beroertes, bloedklonters, kanker en zoals we hebben gezien, hartziekten. In het algemeen neemt het risico op sterfte toe. En dan is er nog het onvermijdelijk risico, dat te wijten is aan het feit dat geen enkele patiënt op aarde haar behandeling op precies hetzelfde tijdstip neemt: op een gegeven moment krijgt een meisje op testosteron een injectie een dag of twee nadat dat de bedoeling is. […] Na al deze risico’s en zinloze opofferingen, is de dysforie in ieder geval weg, toch? In feite zijn er geen langetermijnstudies die erop wijzen dat genderdysforie of zelfmoordgedachten afnemen na een medische transitie. Vaak neemt de dysforie van een jonge vrouw toe met testosteron, omdat ze zich realiseert dat ze – zelfs met de stem van een man, lichaamshaar, een vierkante kaak, een ronde neus en een borstelige baard – er niet helemaal uitziet als een man.
De “de-transitioners”: zij die proberen terug te keren
Bijna alle vrouwen die ik gesproken heb, hebben spijt. Als ze nog maar een paar maanden testosteron gebruiken, hebben ze een verrassend mannelijke stem die diep blijft. Als ze al langer aan de testosteron zijn, worden ze in verlegenheid gebracht door hun ongewone intieme geografie: een vergrote clitoris die eruitziet als een kleine penis. Ze haten hun groeiende baard en hun lichaamshaar. Zij leven met opengereten borstkast en mannelijke tepels (langwerpig en kleiner) of huidflappen die er niet als tepels uitzien. Bij deze vrouwen, die hun eierstokken hebben behouden, zwelt bij de terugkeer van de menstruatie het borstweefsel op met een vloeistof die vaak niet goed wordt afgevoerd. […] De desisters en de detransitioners die ik gesproken heb, zeiden allemaal dat ze 100% zeker waren dat ze levenslang trans zouden zijn – tot ze dat plots niet meer waren. Bijna allemaal verwijten ze hun volwassen omgeving, vooral de gezondheidswerkers, dat ze hun transitie hebben aangemoedigd en vergemakkelijkt.
Origineel: LE FIGARO – Abigail Shrier: «Ados transgenres, un aller sans retour possible»