Beste WPATH Dokters: Ik vergeef het jullie niet
Deze week heb ik naar podcasts geluisterd en artikelen gelezen die mij, en veel ouders die ik ken, verbaasden. Al jaren worden ons allemaal dingen verteld die voor ons als ouders zeer verontrustend zijn. Ons is verteld dat puberteitsblokkers volledig omkeerbaar zijn en geen schadelijke bijwerkingen op de lange termijn hebben. Ons is verteld dat we onze kinderen moeten bevestigen en medische ingrepen moeten laten doen, omdat ze anders zelfmoord zullen plegen. Ons is verteld dat onze kinderen een geslachtsidentiteit hebben die deel uitmaakt van hun ziel en nooit zal veranderen, dat ze ermee geboren zijn en dat het geen sociale besmetting is. Deze week nog hebben drie van jullie laten weten dat jullie daar toch niet zo zeker van zijn.
Dr. Laura Edwards-Leeper, u zegt dat kinderen altijd een grondige beoordeling moeten krijgen, dat er andere dingen met mijn kind aan de hand kunnen zijn die behandeld hadden moeten worden voordat met de medische transitie wordt begonnen. U zegt nu dat u weet dat er kinderen zijn die veel spijt hebben van hun transitie, en dat we echt voorzichtiger moeten zijn. U zei dat er geen bewezen oorzaak en gevolg relatie is tussen medische transitie en zelfmoord, dat het niet bewezen is dat ik mijn kind hormonen moet geven omdat ze anders zelfmoord pleegt. Dat waardeer ik.
Dr. Bowers, u zegt nu dat een kind onmogelijk kan instemmen met het ontberen van een orgasme, en het onvruchtbaar zijn. U zei dat kinderen niet geïnformeerd kunnen worden over dingen die ze niet kunnen begrijpen. U gaf toe dat het mogelijk is, waarschijnlijk zelfs, dat er een element van sociale besmetting gaande is. U zei: “Er is een beetje van ‘ja, dat is zo cool. Ja, dat wil ik ook wel doen‘. Dat klinkt voor mij niet als een vaste onveranderlijke identiteit. Het klinkt alsof jij denkt dat het dat ook niet is.
Dr. Anderson, ik waardeer het echt dat u toegeeft dat u niet zeker weet of puberteitsblokkers echt omkeerbaar zijn.
Ik heb het gevoel dat ik hier blijer over zou moeten zijn. Dit zeggen we tenslotte allemaal al jaren, en we krijgen steeds te horen dat we gekke haatdragende dwepers zijn omdat we het zeggen. Niemand wil naar ons luisteren. Ze willen onze verhalen niet afdrukken, of zelfs onze commentaren op kranten- en online-artikelen laten staan. Het is alsof we het nooit gezegd hebben. Maar dat deden we wel, en keer op keer werden we genegeerd. Nu durfde eindelijk iemand anders het te zeggen, iemand met gezag waar mensen naar zullen luisteren.
Maar terwijl ik luisterde, viel me iets op.
Het klinkt alsof je zegt dat je deze dingen niet hebt gedaan. U wilde dat mijn kind werd beoordeeld. U vond dat ze grondig onderzocht moest worden (wat niet gebeurd is). U wist dat mijn keuzes niet een levende zoon of een dode dochter waren. Dat zou je niet gezegd hebben, of wel? U stelde de normen hoger, en het is niet uw schuld dat niet iedereen zich daaraan hield. Dus ik zou niet boos op je moeten zijn.
Het probleem is dat je die dingen wel hebt gedaan. Elke dokter die zich haastte om mijn kind levensveranderende medicijnen voor te schrijven, elke leraar die mijn kind vertelde dat haar klaslokaal een veilige plek was en mijn huis niet, elke therapeut die mij vertelde, waar mijn kind bij was, dat ze zelfmoord zou plegen als ik het niet bevestigde, elk van deze mensen gebruikte uw normen om deze dingen te rechtvaardigen. Mij werd verteld dat ik de experts moest vertrouwen, en de experts keken allemaal naar u voor begeleiding.
En toen bleek dat je het al die tijd mis had, toen leerde ik dat er geen echte normen zijn. Jouw “normen” hebben geen enkele autoriteit, en er is geen reden waarom iemand zich er zelfs maar aan hoeft te houden. Dat betekent dat als blijkt dat je het mis had over mijn kind, niemand verantwoordelijk is. U kunt het volgende vertrouwende, kwetsbare, bange gezin behandelen, met een air van professionele autoriteit.
De World Professional Association of Transgender Health klinkt als een behoorlijk legitieme professionele organisatie. Immers, als je de experts van de wereld bent, zou je toch in staat moeten zijn om grenzen en normen te stellen. Ik weet zeker dat als ik een hartoperatie onderga, er normen zijn over wat wel en niet moet worden gedaan. Ik weet zeker dat als zou blijken dat een aanzienlijk aantal hartpatiënten levenslange, traumatiserende en onomkeerbare schade zou ondervinden als gevolg van een hartoperatie, iemand daar iets aan zou doen.
Als u wist dat het heel goed mogelijk is dat sociale besmetting echt bestaat, dat puberteitsblokkers misschien niet omkeerbaar zijn, en dat kinderen niet echt geïnformeerde toestemming kunnen geven, waarom hebt u dan gezwegen? Als uw “normen” de beste zijn, en uw aanbevolen interventies zijn echt levensverlengend, dan kunt u daar zeker achter staan. Als de beoefenaars van de genderdimensie niets verkeerd doen, dan moeten ze toch zeker bereid zijn om de verantwoordelijkheid op zich te nemen als blijkt dat de dingen die ze gedaan hebben eigenlijk schade hebben aangericht. Als ze al die tijd juist gehandeld hebben, dan zouden ze zeker niet bang moeten zijn voor een rechtszaak.
Als u de experts van de wereld bent, zoals u zich voordoet, waarom promoot en sponsort u dan niet actief rigoureus, onbevooroordeeld onderzoek naar de veiligheid en doeltreffendheid van ernstige medische ingrepen voor kinderen en jonge volwassenen? Onderzoek moet wetenschappelijk zijn, dat betekent dat we gebruik moeten maken van aloude onderzoeksnormen, zoals controles, randomisatie en lange termijn follow-up. Als ik kijk naar de “studies” die worden geciteerd als wetenschap op dit gebied, is het echt schandalig. De methodologie is niet alleen slordig, ze verdient het niet eens om methodologie genoemd te worden. Dat heb je zelf toegegeven. En toch worden deze ondeugdelijke rapporten, die in werkelijkheid niets minder dan propaganda zijn, herhaaldelijk studies genoemd. Laten we echte studies doen, ze goed financieren, en de resultaten naar voor brengen en publiceren. De levens van kinderen hangen af van uw woorden, samen met de families die van hen houden. We hadden veel meer van u verwacht.
Als u de experts van de wereld bent, begin dan alstublieft de waarheid te vertellen over uw mislukkingen. Begin alstublieft te luisteren naar, te geloven in, en actief hulp te bieden aan degenen die naar voren komen om te zeggen dat de interventies die u hebt bevorderd schadelijk waren. Stop alstublieft met hen de schuld te geven van de problemen die u hebt helpen creëren. Zij hebben begeleiding, medeleven en verzekeringsdekking nodig om de schade ongedaan te maken waaraan u hebt meegewerkt. In plaats daarvan worden ze aan de schandpaal genageld, genegeerd en wordt hun verteld dat ze zo zeldzaam zijn dat ze het overwegen niet waard zijn. Ben je geïnteresseerd in serieus onderzoek naar hoeveel mensen met spijt er zijn, die geen hulp kunnen vinden voor de wonden die jij zo terloops hebt helpen veroorzaken?
Ik ben echt verbaasd over het schijnbare gebrek aan bezorgdheid hier. Eigenlijk is verbaasd niet het juiste woord. Ik ben razend, en ik denk dat ik daar recht op heb. Van waar ik zit, lijkt u de levenslange gezondheid en het welzijn van mijn kind helemaal niet serieus te nemen.
Dus nee, ik vergeef het je niet. Het is veel te weinig, en veel te laat. Sta op en los het op. Je hebt de kracht en de mogelijkheid om dat te doen.
De originele Engelstalige versie werd gepubliceerd op PITT (Parents with Inconvenient Truths about Trans).