De Standaard – Griet Vandermassen
Een groeiende groep detransitioners heeft spijt van hun gendertransitie. Jongeren die worstelen met hun identiteit komen te snel uit bij onomkeerbare medische ‘hulp’.
Het aantal adolescenten die zich aanbieden in genderklinieken nam de laatste 15 jaar exponentieel toe. Clinici hanteren vandaag een ‘gender-affirmerende’ benadering, waarbij ze patiënten ondersteunen in hun aangevoelde identiteit. Maar meestal heeft hun ongemak met geslachtskenmerken niets te maken met trans zijn. Hun genderdysforie heeft andere oorzaken, die onvoldoende verkend worden. Autisme springt in het oog. Zowat de helft van deze jongeren met genderdysforie hebben autistische symptomen. Ook angst- en stemmingsstoornissen komen bijzonder veel voor, naast eet-, dwang- en leerstoornissen. Soms komt de wens voor een transitie voort uit een trauma, zoals seksueel misbruik.
De risico’s en gevolgen van ‘genderbevestigende’ hormonen zijn ernstig en schrikwekkend: onomkeerbare fysieke veranderingen, onvruchtbaarheid, cardiovasculaire complicaties en levenslange medische afhankelijkheid, zijn er nog maar enkele van. En dit alles zonder wetenschappelijk bewijs omtrent de psychosociale en cognitieve impact van de behandeling.
Inmiddels broedt er in de hele Westerse wereld opstand, tegen deze medische wanpraktijk. Detransitioners verenigen zich om hun hartverscheurende ervaringen uit te wisselen en aandacht te vragen voor hun bestaan.
Wat maakte dat deze jongeren hun redding zochten in een transitie? De sociale media lijkt alvast een belangrijke rol te spelen, waarin populaire You Tube-vloggers een transitie bewieroken als een wondermiddel. Er is eenzelfde dynamiek zichtbaar bij online cutting- en anorexiagroepen, waar meisjes elkaar aansporen tot zelfmutilatie en extreme magerheid. Maar er is dit grote verschil: zelfverminking bij meisjes alarmeert ons, verminking door dokters beschouwen we als een teken van vooruitgang.
Lees het volledige artikel op De Standaard