Gepubliceerd op 2 december 2022
door Sasha White
Origineel: Sasha White’s Newsletter – The Cover up of the Biggest Medical Scandal of Our Time
Hoe zijn op klaarlichte dag, de “deskundigen” weggekomen met medische experimenten op kinderen?
“Ik werd in de steek gelaten door het systeem. Ik verloor letterlijk organen.” vertelt detransitioner Chloe Cole in juni 2022 aan de New York Post. Het bombastische stuk, “Why detransitioned teens regret changing genders” van Rikki Schlott, maakt deel uit van een recente lawine van waarheid over wat er gebeurt met jonge mensen die een geslachtstransitie ondergaan en daar vervolgens spijt van hebben. Schlott interviewde de zeventienjarige Chloe en de 23-jarige Helena Kerschner, die beiden als tiener testosteron voorgeschreven kregen. Chloe liet op haar vijftiende haar borsten verwijderen. Beide jonge vrouwen, en ook andere detransitioners, spreken zich al enige tijd uit. Hun moed om naar voren te komen is prijzenswaardig. Maar pas sinds kort krijgen hun verhalen de aandacht van het grote publiek, ondanks de obsessie van de media voor transkwesties.
Als ze echt geïnteresseerd zouden zijn om goed te doen voor “trans-kinderen”, zouden ze een kritische blik op het medische proces verwelkomen.
De laatste tijd is er een stroom van prominente artikelen verschenen (ook in de New York Times) waarin de aandacht wordt gevestigd op de transitie van kinderen. Er zijn scheuren in het verhaal dat iets anders dan volledige steun voor “trans kinderen” progressieve heiligschennis is. De waarheid over deze medische gruweldaad komt nu aan het licht, maar de vraag is hoe dit experiment op kinderen zo lang onopgemerkt kon blijven in deze beschaafde samenleving.
Het antwoord ligt in de censuurcampagne van de activisten en experts die hun carrière hebben gebouwd op dit medisch experiment. De genderindustrie en haar facilitators vallen iedereen aan die vragen durft te stellen. Machtige organisaties en activisten hebben een cultuur van stilte en schaamte gecreëerd om het winstgevende ambacht van het aanpassen van jonge lichamen om ze op het andere geslacht te laten lijken, te verdoezelen. Mensen worden ontslagen en op een zwarte lijst gezet omdat ze het niet eens zijn met de ideologie van de genderidentiteit en de lichaamsverandering die het promoot. Wie vragen stelt over de enorme toename van jonge mensen die zich als trans identificeren, wordt bestempeld als een onverdraagzame, een rechtse reactionair die een hekel heeft aan trans kinderen. Therapeuten en artsen die de genderindustrie aan de kaak stellen worden belasterd en besmeurd. Auteurs worden gecensureerd, en transactivisten roepen brutaal op om hen het zwijgen op te leggen.
Het grootste instrument van genderideologen is hun toe-eigening van het feminisme en de homorechtenbeweging.
Hoe goed werkt deze campagne om mensen het zwijgen op te leggen? Een antwoord ligt in de bekentenis eerder dit jaar van Matt Taibbi, een zelfbenoemde “serial gobbler of negative attention”. Taibbi geeft toe dat hij aarzelde voordat hij een stuk publiceerde over transcritica en voormalig ACLU-advocate Kara Dansky, omdat hij zich de woede van transactivisten niet op de hals wilde halen. “Het was de eerste keer dat ik bang was voor een onderwerp”, schrijft hij. Dit is veelzeggend. Taibbi is geen onbekende in het op tenen trappen van de machtigen, maar dit is het enige onderwerp dat hem deed beven en zijn mond houden. Hoeveel mensen hebben aan de zijlijn gestaan, volledig op de hoogte zonder over dit onderwerp te spreken omdat ze bang waren voor de reactie? Transgenderisme is een beweging met zoveel maatschappelijke macht dat notoire doortastende journalisten als Taibbi bang zijn zich uit te spreken vanwege de ernst van de onvermijdelijke terugslag.
De agressieve campagne om hun critici te censureren is de ultieme aanklacht tegen de transbeweging. Als ze echt geïnteresseerd zouden zijn om goed te doen voor “trans-kinderen”, zouden ze een kritische blik op het medische proces verwelkomen, zouden ze elk kind dat experimentele medicijnen en operaties ondergaat ijverig opvolgen en zouden ze transparant zijn over wat ze met het lichaam van jongeren doen. In plaats daarvan worden volwassenen die zich uitspreken weggestuurd en worden kinderen van wie de seksuele functie is vernietigd, afgedaan als bijproducten van de grote beweging naar “trans-rechten”.
Hoe heeft de transbeweging zoveel sociale en politieke macht verworven? Het grootste instrument van genderideologen is hun toe-eigening van het feminisme en de homorechtenbeweging. Door deze mensenrechtenbewegingen als de hunne op te eisen, creëerden transactivisten een klimaat waarin, iedereen die het niet met hen eens is, onmiddellijk als onverdraagzame in diskrediet kan worden gebracht. Binnen progressieve kringen vind je veel individuen die de trans-ideologie afdwingen door middel van bedreigingen, intimidatie en cancelcultuur, en je vindt er ook diegenen die deze misstanden mogelijk maken door hun stilzwijgen.
De progressieve en “tolerante” volwassenen die roepen dat transitie voor minderjarigen een mensenrecht is, maken een gruweldaad mogelijk.
De wrede handhavers doen hun best om je leven te verwoesten als je het oneens bent, en schrikken alle anderen af opdat ze gehoorzamen. Van hun kant staan de handhavers erbij terwijl ketters worden gestraft, waardoor het afschrikwekkende effect wordt versterkt. In dit klimaat zijn de jonge detransitioners die zich uitspreken enorm moedig.
De verhalen van Chloe en Helena zijn niet zo zeldzaam. De de afgelopen jaren is er een explosieve toename geweest van het aantal jongeren dat zich als trans identificeert, zowel in de VS als in andere landen. In het Verenigd Koninkrijk is het aantal jongeren dat een medische transitie wil ondergaan met 4000 procent gestegen. Naar verluidt zijn er wereldwijd meer dan 400 genderklinieken die “transzorg” aanbieden aan minderjarigen. Dubbele borstoperatie is de meest voorkomende transoperatie en wordt in de VS uitgevoerd bij meisjes vanaf dertien jaar. Kinderen deze procedures laten ondergaan is een schending van alles wat wij volwassenen aan kinderen verschuldigd zijn. Minderjarigen kunnen niet instemmen met dergelijke procedures. Kinderen volpompen met medicijnen die ze niet nodig hebben en operatief hun gezonde lichaamsdelen vernietigen is misbruik.
En toch grijpen volwassenen die beter zouden moeten weten de kans aan om hun extreme ideologie op de lichamen van minderjarigen uit te voeren. In de Matt Walsh’s documentaire, What Is A Woman, vertelt Dr. Marci Bowers, een prominente geslachtschirurg die gespecialiseerd is in “geslachtsaanpassende operaties” voor man-vrouw transseksuelen, over de ingreep – waarbij de penis wordt ontleed en omgekeerd – bij personen van zestien jaar oud.
De progressieve en “tolerante” volwassenen die roepen dat transitie voor minderjarigen een mensenrecht is, maken een gruweldaad mogelijk. Zoals bij elke gruweldaad is er een tijdperk van geheimhouding voordat de waarheid algemeen bekend wordt en de slechte acteurs worden veroordeeld. Het licht begint net te schijnen in de duisternis van dit enorme medische schandaal, ondanks voortdurende intimidatiecampagnes tegen degenen die in de loop der jaren hun bezorgdheid hebben geuit.
De begin jaren: Rode vlaggen opwerpen
In 2018 werd onderzoekster Lisa Littman aan de schandpaal genageld toen ze een studie publiceerde over een nieuw fenomeen dat ze waarnam: adolescenten kwamen massaal uit de kast als trans, wat voorheen zeer zeldzaam was. Dit waren kinderen zonder voorgeschiedenis van genderdysforie, een aandoening die een ernstig ongemak met het eigen geslacht met zich meebrengt. Littman vond het merkwaardig dat tieners uit dezelfde vriendengroepen plotseling de ene na de andere genderdysforie meldden. Het deed haar denken aan de online gemeenschappen die ontstonden rond eetstoornissen, waar tieners elkaar aanmoedigden en onderwezen in de praktijk van de stoornis, wat bijdroeg aan het besmettelijke karakter ervan. Kon het zijn dat deze trend van kinderen die dysforie claimen ook een sociale besmetting was?
En ons wordt verteld dat dit de mensen zijn die vechten voor trans-kinderen. Nee, deze mensen zijn de grootst denkbare vijand voor jonge mensen die worstelen met dysforie. Ze geven niet om de kinderen; ze geven om winst, macht en status.
Het artikel van Littman werd al aangevallen voordat het uitkwam: de online laster begon reeds bij de vrijgave van het abstract. Het tijdschrift dat haar artikel publiceerde, bezweek onder de druk van de sociale media, trok de studie in en bracht vervolgens een herziene versie uit na een beoordeling na publicatie. Littman verloor ook haar baan als consultant door de controverse rond haar artikel. Haar baan had niets te maken met het onderwerp transgenderisme, net als haar eerder onderzoek, dat zich richtte op abortus. Littman was een wetenschapper op zoek naar de waarheid, niet naar een politieke agenda. Maar haar bevindingen stuitten op de razende woede van de blinde ideologie.
Abigail Shrier is een ander voorbeeld van een niet-activistische, externe waarnemer die in haar uitstekend boek Irreversible Damage schreef over de trend van transitie bij tieners. Ook Shrier kreeg te maken met zware aanvallen, censuur en oproepen van machtige instanties om haar het spreken onmogelijk te maken. Een van de aanvallen op Shrier kwam van Chase Strangio van de ACLU, die tweette dat “het stoppen van de verspreiding van dit boek en deze ideeën is waar ik voor zou willen sterven. “
De ACLU, ooit een principiële verdediger van vrije meningsuiting, ziet nu dat haar beroemdste advocaat (een transman – een vrouw die zich als man identificeert) regelrechte censuur promoot. Strangio en anderen houden vol dat kinderen toegang moeten hebben tot “levensreddende trans gezondheidszorg“. Door gendertransitie voor minderjarigen te kaderen als een mensenrechtenkwestie, hebben organisaties als de ACLU veel toeschouwers ervan overtuigd dat als ze de homorechtenbeweging steunen, het steunen van transitie voor kinderen de verplichte volgende stap is om aan de goede kant van de geschiedenis te staan.
De trans toe-eigening van feminisme en homorechten
Terwijl ik aan deze column werkte, nam ik contact op met de feministe van de tweede golf, Phyllis Chesler en vroeg naar haar mening over waarom de progressieve cultuur de genderidentiteitsideologie heeft omarmd als de volgende grens van de mensenrechten. “Progressieven steunen pornografie, prostitutie (die ze “sekswerk” noemen), commercieel draagmoederschap, en genderidentiteit boven het biologisch geslacht,” vertelt ze me. “Progressieven, inclusief genderneutrale feministische progressieven, beschouwen deze standpunten als ‘vooruitstrevend’.” Deze uitspraak weerspiegelt mijn eigen ervaring: toen ik werd ontslagen vanwege mijn transkritische tweets, was mijn voormalige baas onvermurwbaar dat hij me ontsloeg omdat de uitgeversbranche erg progressief is – de implicatie was dat mijn standpunten daar nooit welkom zouden zijn. Veel progressieven hebben gewoon hun mond gehouden over dit onderwerp om financiële repercussies te voorkomen.
Ik vroeg Chesler hoe zij denkt dat het feminisme als beweging het hoofd kan bieden aan een groot aantal zelfverklaarde feministen die de verminking van meisjes in naam van het transgenderisme steunen. Deze steun komt voor haar niet als een verrassing. “Sommige progressieve feministen hebben zelfs chirurgische verminking van vrouwelijke genitalen (FGM) gesteund als een gewoonte die niet kan worden beoordeeld door niet-tribale (stam), westerse, blanke vrouwen. Sommige feministen steunen ook allerlei soorten medisch onnodige cosmetische chirurgie,” vertelt ze. Naast hun steun voor een beweging die kinderen steriliseert, is het trieste hier de minachting voor het natuurlijke vrouwelijke lichaam van degenen die zichzelf feministen noemen. Het is beledigend om vrouwen te vertellen dat we niets meer zijn dan plastic onderdelen die kunnen worden weggehaald of toegevoegd, zoals een pop. “Progressieve feministen willen, net als zoveel anderen, de natuur verbeteren en ontkennen veroudering en dood”, zegt Chesler.
De vergelijking met vrouwelijke genitale verminking die zij maakt is huiveringwekkend relevant, aangezien transactivisten daadwerkelijk hebben geprobeerd een wetsvoorstel van Wyoming uit 2020 om FGM te verbieden te blokkeren, omdat het ook zou kunnen verhinderen dat “transkinderen” hun genitaliën laten opereren. Progressieve feministen hebben zich achter de genderidentiteitsideologie geschaard en het idee omarmd dat transvrouwen (mannen) in het feminisme centraal moeten staan. De toe-eigening van het feminisme is cruciaal geweest voor het succes van de transbeweging. “Jullie feminisme moet trans-inclusief zijn, overal en elke dag,” predikt de Human Rights Campaign, Amerika’s grootste LGBTQ-organisatie.
Door de angst die de transactivisten bij progressieve groepen inboezemen, gaan veel mensen mee met het fenomeen transkind en helpen ze onbewust mee deze medische gruweldaad in de doofpot te stoppen. Naarmate meer en meer mainstream platforms het probleem beginnen te behandelen, kunnen we er zeker van zijn dat transactivisten zullen blijven proberen hun critici het zwijgen op te leggen en hun verhaal door te drukken. En zelfs terwijl dappere detransitioners zich uitspreken in een poging andere jonge mensen van hun lot te redden, woedt de sociale besmetting voort.
Time Magazine heeft bijvoorbeeld net een fotoserie gepubliceerd waarin transjongeren worden verheerlijkt. De bannerafbeelding is van een dertienjarig kind met de naam “Freedom”, die zich identificeert als “two-spirit”, een concept dat volgens transactivisten zijn oorsprong vindt bij inheemse Amerikanen, en derde geslacht betekent, noch mannelijk noch vrouwelijk. Maak je geen zorgen, geslachtschirurgen volgen de trends en bieden “genitale nullificatie“-operaties aan voor wie daar beneden helemaal niets wil hebben.
En ons wordt verteld dat dit de mensen zijn die vechten voor trans-kinderen. Nee, deze mensen zijn de grootst denkbare vijand voor jonge mensen die worstelen met dysforie. Ze geven niet om de kinderen; ze geven om winst, macht en status. Wanneer kind na kind verpletterende spijt begint te ervaren, en de sociale besmetting begint af te nemen, zullen deze volwassenen proberen dekking te zoeken onder het mom van onwetendheid, goede bedoelingen en ontkenning. We kunnen niet toestaan dat ze zich verstoppen en hiermee wegkomen. Zij die in naam van hun ideologie kinderen opensnijden en drogeren zullen een prijs betalen. Of die tijd vroeg of laat komt is de enige vraag.