Gepubliceerd op 15 december 2022
Origineel: sex matters – The “gender-affirming” care model is built on sand
Ons nieuw rapport laat zien dat het “genderbevestigende” zorgmodel voor tieners gebaseerd is op bewijs dat bij onderzoek uit elkaar valt. Vaak wordt door onderzoekers en clinici beweert dat tieners die zich vragen stellen over hun geslacht, puberteitblokkers en een hormoonbehandeling nodig hebben, omdat hun geestelijke gezondheid er anders onder zou lijden. Maar alle langetermijnstudies die de voordelen van deze behandelingen voor de geestelijke gezondheid aantonen, hebben ernstige beperkingen. Een heranalyse van hun gegevens toont aan dat deze voordelen niet groter zijn dan het placebo-effect.
Ernstige tekortkomingen in elk langetermijnonderzoek dat beweert dat puberteitblokkers en hormoonbehandelingen de geestelijke gezondheid van tieners verbeteren.
Ondertussen zijn er sterke aanwijzingen dat deze medische route fysieke schade veroorzaakt. Het kan leiden tot onvruchtbaarheid en verlies van toekomstige seksuele functie; één van de vele bijwerkingen is de botdichtheid. Deze zouden gerechtvaardigd kunnen zijn als de voordelen voor de geestelijke gezondheid aanzienlijk waren. Dat zijn ze echter niet. Misschien zijn er enkele tieners voor wie de kosten-batenanalyse werkt, maar het is onmogelijk om uit te maken voor wie en onder welke omstandigheden. Wat we weten is dat de fysieke gevolgen aanzienlijk zijn en de verbeteringen op het gebied van de geestelijke gezondheid minimaal is.
Vermeldingen van voordelen voor de geestelijke gezondheid worden in de literatuur voor gender affirmatieve zorg vaak hergebruikt. Echter er zijn maar weinig artikelen die de originele studies door een kritische lens bekijken. In plaats daarvan worden bevindingen opgeblazen en worden beperkingen over het hoofd gezien. Er is dringend behoefte aan een nieuwe analyse van de wetenschappelijke basis, waarin de onderzoeken worden beoordeeld en opnieuw geïnterpreteerd om ongerechtvaardigde aanspraken op voordelen te verwijderen. Dit zou een prioriteit moeten zijn voor klinieken, universiteiten, financiers en tijdschriften.
Ook de veronderstelde voordelen van sociale transitie bezwijken bij nader toezicht. Het gebruik van een andere naam en voornaamwoorden voor een kind dat gendervragen stelt, bestendigt aanhoudende genderdysforie. We weten niet of het verband causaal is, maar de mogelijkheid mag niet worden genegeerd door scholen en andere instellingen die geacht worden de bescherming van kinderen boven alle andere overwegingen te stellen. Scholen die nu sociale transitie toestaan door, bijvoorbeeld nieuwe namen, ‘voorkeursvoornaamwoorden’ en misschien zelfs toestaan dat kinderen gebruik maken van voorzieningen voor het andere geslacht als ze zich zo identificeren, zouden dit moeten heroverwegen. Het is allesbehalve aardig om te handelen op een manier die het leed van kinderen verlengt.
Terwijl de wetenschappelijke basis opnieuw wordt beoordeeld en studies van behoorlijke kwaliteit worden besteld, is “ondersteunend wachten” een betere benadering. Vanuit de geestelijke gezondheid is er veel bewijs om dit te ondersteunen, hoewel het ook moet worden ondervraagd en getest op het gebied van genderdysforie. De belangrijkste voordelen zijn dat het weinig potentieel heeft om schade aan te richten en terwijl het het leed verlicht. Dit betekent kinderen aanvaarden voor wie ze zijn – wat ze denken, wat ze voelen, wat ze leuk vinden. Het betekent het accepteren van gender non-conformiteit. Het betekent kinderen helpen om weer contact te maken met hun lichaam en om sterkere relaties aan te gaan met de mensen om hen heen.
Dit is allemaal niet gemakkelijk. Gezinnen van kinderen met genderproblematiek zullen veel hulp nodig hebben. Maar als de instellingen die de achtergrond vormen van het leven van tieners – hun scholen, hun instellingen voor gezondheidszorg, hun clubs – slordig onderzoek opzij zetten en vermijden om leed te vergemakkelijken, zal het mogelijk zijn om een weg naar iets beters te vinden.