Jan Kuitenbrouwer
Steeds meer jongeren omschrijven zichzelf als âtransgenderâ en gaan een medisch traject in. De puberteitsremmende middelen die daarbij gebruikt worden, blijken absoluut niet zo ongevaarlijk als genderartsen beweren. En dat is niet alles. âDe grote transontnuchtering is nog maar net begonnenâ, schrijft Jan Kuitenbrouwer.
In Engeland, Amerika, Canada en andere delen van de Westerse wereld wordt op dit moment hard gewerkt aan een nieuw medisch schandaal. Wanneer het precies zal uitbreken is lastig te voorspellen, zelf schat ik het op tussen nu en vijf jaar. Het zal bekend worden als het âPuberteitsblokkers Schandaalâ.
In sommige landen rommelt het al.
Vorige week werd op de Zweedse televisie het vierde deel uitgezonden van Mission Investigate: The Trans Train, een onderzoek naar de opmerkelijke toename van het aantal transgendergevallen, ook in Zweden, ongeveer sinds 2013. Deze aflevering gaat over de toepassing van het âNederlandse Protocolâ. Nederland heeft altijd voorop gelopen in de transgeneeskunde. De genderkliniek van de Vrije Universiteit (nu VUMC) is wereldwijd gerenommeerd, vooral door het werk van Louis Gooren, de eerste hoogleraar transseksuologie ter wereld.
Het Nederlandse Protocol betekent dat je een tiener die ongelukkig is met zijn of haar geslacht niet volledig door de puberteit laat gaan, omdat dan geslachtskenmerken gevormd worden die, als de patiënt later voor een volledige transitie kiest, weer ongedaan moeten worden gemaakt. Wanneer een meisje eigenlijk een man wil zijn, kun je je voorstellen dat zij er niet op zit te wachten om vrouw te worden, te gaan menstrueren, borsten te krijgen, enzovoorts. Dus op zich lijkt het praktisch om de gewonnen tijd te benutten voor een weloverwogen keuze: wel of geen transitie, en zo ja, in welke mate. Watchfull waiting wordt het genoemd.
In veel genderklinieken wordt niet waakzaam gewacht en puberteitsremmende middelen blijken absoluut niet zo ongevaarlijk als genderartsen beweren
Inmiddels doen zich twee problemen voor. In veel genderklinieken wordt niet onderzocht wat er met deze patiĂ«nten aan de hand is. De druk vanuit de genderbeweging om dysforie niet ter discussie te stellen en patiĂ«nten direct in behandeling te nemen is zo hoog, dat onderzoek, screening en selectie plaats hebben gemaakt voor een automatisme: patiĂ«nten worden direct op puberteitsblokkers gezet, counseling en therapie blijven achterwege. Watchful waiting werd âaffirmatieve zorgâ.
En: puberteitsremmende middelen blijken absoluut niet zo ongevaarlijk als genderartsen beweren. De hormonen die hiervoor gebruikt worden (gonadotropin releasing hormone agonist) zijn dezelfde waarmee zedendelinquenten chemisch gecastreerd worden. In lekenoren klinkt dat al vrij alarmerend, maar genderclinici geloven dat dit veilig kan en dat de lichamelijke gevolgen omkeerbaar zijn, mocht de patiĂ«nt zich bedenken. Maar daar was en is geen enkel betrouwbaar bewijs voor, en het blijkt in de praktijk ook niet het geval. Gedurende de puberteit ondergaat het hele lichaam een transformatie, niet alleen het voortplantingsapparaat. Spieren, botten, het hart, de hersenen, het verandert allemaal. Als je na het natuurlijke tijdvak van de puberteit stopt met die remmers, komen sommige processen niet meer op gang. Veel patiĂ«nten zullen de rest van hun leven kwetsbare, onderontwikkelde botten hebben, lopen een verhoogde kans op onvruchtbaarheid en kunnen hart- en leverproblemen krijgen. Ook hun libido kan verstoord raken, zij hebben de mentale ontwikkeling tot seksueel wezen overgeslagen en kunnen bijvoorbeeld nooit een orgasme ervaren. Deze behandeling Ăs helemaal niet âevidence basedâ, zoals genderartsen beweren, maar experimenteel en tamelijk gevaarlijk.
The Trans Train onthult hoe de genderkliniek van het academische Karolinska-ziekenhuis in Stockholm dit probleem jarenlang bewust heeft verzwegen. We volgen Leo, een meisje dat een jongen wil zijn, direct bij haar eerste bezoek aan de kliniek op puberteitsblokkers werd gezet en maar liefst vier jaar zo werd behandeld, terwijl de richtlijn maximaal twee jaar voorschrijft, juist vanwege de onzekerheden. De richtlijnen schrijven ook voor dat patiënten elk half jaar grondig fysiek gecontroleerd worden. Bij Leo is dat al die jaren niet gebeurd en zij lijdt nu aan een ernstig verstoorde botontwikkeling. Haar skelet is aangetast en dat komt nooit meer goed.
Leo is maar Ă©Ă©n van de probleemgevallen die aan het licht komen. Groeistoornissen, botschade, obesitas, mentale problemen, leverschade, Mission Investigate wist in de Karolinska-kliniek alleen al dertien gevallen te achterhalen. PatiĂ«nten en ouders die nooit iets geweten hebben van de risicoâs en waarbij het mis ging. Leoâs moeder wordt verscheurd door schuldgevoel: dat zij zich niet zelf verdiepte in de risicoâs, maar vertrouwde op de hooggeleerde medici van het nationale academische ziekenhuis. Kwakzalvers, die honderden jonge vrouwen schade toebrachten en nu de schuld op elkaar proberen af te schuiven.
Dit âpauzerenâ van de puberteit gaat met behulp van hormonen, dezelfde hormonen die gebruikt worden voor de chemische castratie van zedendelinquenten
Het demasquĂ© van de transbeweging lijkt nu echt op gang te komen. Afgelopen weekend stond in de Washington Post een essay getiteld The mental health establishment is failing trans kids, geschreven door Laura Edwards-Leeper and Erica Anderson, twee vooraanstaande (deels in Nederland opgeleide) gendertherapeuten. Zij luiden de noodklok over ditzelfde probleem: de manier waarop in de VS duizenden tieners, vooral meisjes die geen vrouw willen worden, routinematig op puberteitsblokkers worden gezet, met het verhaal dat het een onschuldige âpauzeknopâ is en de gevolgen omkeerbaar zijn. Edwards-Leeper en Anderson zijn niet de eersten de besten, Anderson stichtte de eerste transgenderkliniek voor kinderen in de VS, en beiden zijn verbonden aan de World Professional Association for Transgender Health (WPATH), die de standaarden opstelt voor transgeneeskunde. Een van hen is transvrouw.
1.8% van de Amerikaanse jeugd onder de achttien beschouwt zichzelf nu als âtransgenderâ, twee keer zoveel als vijf jaar geleden, en zeker tien keer zoveel als voor de grote hausse begon. Het loopt uit de hand, schrijven Edwards-Leeper en Anderson. In strijd met de WPATH-richtlijnen wordt er nauwelijks met deze kinderen gepraat, ze worden zo snel mogelijk in een medisch traject geduwd: puberteitsblokkers, borstamputatie, hormoonkuren en dan geslachtschirurgie. De hele trein.
Ook dubbele borstamputaties (âtop surgeryâ of, nog eufemistischer âmasculine chest contouringâ) vinden veel plaats. Het zou een heilzaam effect hebben op het geestelijk welzijn van meisjes die geen vrouw willen zijn, maar ook deze onomkeerbare ingreep komt nu onder vuur te liggen. Twee weken geleden verscheen een studie die laat zien dat die heilzame werking uit de lucht is gegrepen en dat ook deze âbehandelingâ in wezen experimenteel is. Een moeder die haar geestelijk labiele kind in de greep van de âtranszorgâ zag raken en nu machteloos moet toezien hoe het zich laat verminken, noemt het âtechno-barbarismeâ, vergelijkbaar met de populariteit van lobotomieĂ«n in de jaren â40. Haar blogs zijn hartverscheurend.
Genderzorg is een bloeiende medische groeimarkt, actief ondersteund door een ideologie die de patiĂ«nt verheft tot diagnosticus en elke vorm van toetsing en onderzoek afdoet als transfobe gatekeeping. Of zelfs: conversietherapie. Conversietherapie is wat vroeger geprobeerd werd met homoseksuelen, om ze te âgenezenâ en te âbekerenâ tot een normale geaardheid. Geen zinnig mens gelooft daar nog in, maar met die term wek je wel de schijn dat gendertherapeuten die hun cliĂ«nten bevragen achterlijke, transfobe bible slappers zijn. Dat is het laatste dat je van Edwards-Leeper en Anderson kunt zeggen, en daarom is hun zeer prominent gebrachte artikel zo belangrijk.
Het is een kwestie van tijd voor deze problemen ook in andere landen aan het licht komen. In Engeland daagde een jonge vrouw genaamd Keira Bell haar genderkliniek Tavistock voor de rechter omdat zij verzuimden haar te beschermen tegen onomkeerbare lichamelijke schade, en de rechter legde het gebruik van puberteitsblokkers aan banden.
Genderzorg is een bloeiende medische groeimarkt, actief ondersteund door een ideologie die de diagnose volledig bij de patiënt legt en elke vorm van onderzoek beschouwt als transfobe gatekeeping
Hoe is de situatie in Nederland? Hoe trouw zijn Nederlandse genderartsen zelf nog aan het Dutch Protocol, of is het tegenwoordig ook bij ons âU vraagt, wij draaienâ? Het is een goed bewaard geheim.
Voortgestuwd door rinkelende kassabellen en een âinclusieveâ denkmode zal de transtrein nog wel even doordenderen op dit spoor, maar op een gegeven moment zullen de spijtoptanten talrijk en boos genoeg zijn om een vuist te maken. Transideologen doen net alsof zulke spijtoptanten niet bestaan, maar ook die bewering blijkt hoogst twijfelachtig. Er is te weinig onderzoek naar, maar wat erover bekend is suggereert dat onder deze nieuwe groep vĂ©Ă©l meer spijtoptanten zijn dan vanouds. Om een goed beeld te krijgen zijn klinische data nodig, maar hoe groter het aantal desisters (patiĂ«nten die zich bedenken), hoe minder een kliniek geneigd zal zijn die informatie te delen. En veel afhakers melden zich niet meer bij hun kliniek. Zij stoppen de behandeling en gaan verder met hun leven, al dan niet gehandicapt. Zoals Leo.
Je kunt alleen maar hopen dat het Puberteitsblokkers Schandaal aan Nederland voorbij zal gaan, maar ik ben er niet gerust op. De grote transontnuchtering is nog maar net begonnen.
Origineel: HP/DE TIJD – Het puberteitsblokkers Schandaal. Binnenkort ook in Nederland