Waarom wordt dit fenomeen zo gepusht?
Transseksuelen krijgen tegenwoordig veel positieve aandacht. Een jong meisje dat plots, uit het niets, twijfels oppert over haar geslacht, wordt door volwassenen meteen aangemoedigd verdere stappen te nemen. Ook in Vlaanderen. Wetsvoorstellen om dit fenomeen nog te verergeren staan in de steiger. Het aantal jonge meisjes dat in Vlaanderen transman willen worden, groeit de laatste jaren. Een trend die wat achterloopt op de Angelsaksische wereld. Daar zijn echter al meerdere levens verwoest en groeit de groep ex-transseksuelen met diepe spijt.
Onomkeerbare schade
Zo beginnen de meisjes plots zeer snel aan radicale ingrepen: chest binders, puberteitblokkers, hormonen, dubbele borstamputaties, penisconstructies. Allemaal met hun eigen specifieke problemen, zoals gebroken ribben, verwoest borst- en armweefsel, onherkenbare tepels, verlaagde stem, het fysiek onprettig worden van intieme contacten, onvruchtbaarheid en allerlei extra complicaties. De meeste van deze problemen zijn blijvend. Inclusief de verlaagde stem. Die treedt al na een hormonenkuur van enkele weken op. Maar zelfs de beste operatie kan de bepaaldheid van de biologie niet veranderen.
Leugens transactivisten
Journalist Abigail Shrier omschrijft de gemeenschap van transactivisten als een cult. Eens je er binnen bent, kan een simpele ‘like’ op de verkeerde persoon tot verregaande discussies leiden. Ook circuleren er verschillende adviezen van bedenkelijke kwaliteit. Zo zouden alle transoperaties omkeerbaar zijn. Of zouden transseksuelen die achteraf spijt krijgen, nooit echt transseksuelen zijn geweest (en dus niet waard te bespreken). Nog zou je je ouders zonder probleem mogen beliegen (of het contact volledig verbreken als ze te moeilijk doen). Kortom, niets mag je transevolutie tegenhouden. Zelfs niet je eigen twijfel.
Ook in Vlaanderen?
Is dit even verschrikkelijk in Vlaanderen? Het Transgender Infopunt adviseert officieel ons zorgnetwerk (via CAW, Centrum Algemeen Welzijnswerk) en zegt: ‘WPATH spreekt zich expliciet uit tegen alle medische vereisten voor wettelijke erkenning van de genderidentiteit (bijvoorbeeld diagnose door een arts of psycholoog, hormoontherapie, sterilisatie), die voor veel transpersonen nog steeds een barrière vormen voor wettelijke geslachtswijziging’. Doorklikken leert dat dit gebod evengoed geldt voor minderjarigen. Ze zijn zelfs gekant tegen elke voorzichtige ‘cooling off’-periode. Wie om welke reden dan ook een officiële sekseverandering wil, moet onmiddellijk zijn zin krijgen (stel dat hij of zij van gedachte verandert?). En hoe zit het dan met de medische sekseverandering? Een contact sprak me over een meisje met lesbische gedachten dat bij een psychiater meteen gepusht werd om trans te worden.
Hoe jeugd beschermen tegen woke
Spijtig genoeg moet je ervan uitgaan dat veel officiële instellingen zoals universiteiten, scholen en de zorgsector, in toenemende mate de woke-ideologie onderschrijven. Bereid je kinderen dus zachtjes voor op allerlei vormen van propaganda. Best niet door hun gedachten te proberen te beheersen, maar wel door hun goede argumenten aan te reiken en kritisch te leren denken.
Woke breidt zich verder uit
Moet de maatschappij niet best zeer voorzichtig zijn met dergelijke niet-curatieve geneeskundige ingrepen met verregaande gevolgen? Transactivisten zetten elke rem neer als kwetsend, gevaarlijk en laakbaar. Zo duwen ze sommige jongeren steeds dieper een zieke wereld van leugens en misbruik in. Seks en gender blijven enkel nog een hyperindividualistische uiting van identiteit, ten nadele van de biologische en maatschappelijke functie ervan, namelijk de volgende generatie creëeren.
Woke is een fenomeen dat zich steeds dieper in onze samenleving nestelt, onvermoeibaar. Tot en met volwassenen die pubers met tijdelijke identiteitsproblemen aanraden om aan geslachtsoperaties te beginnen. Zelfs tegen het uitdrukkelijke advies van hun ouders. Hoe erg de transgenderepidemie onder een grote groep Angelsaksische meisjes is overgeslagen naar onze regio, valt moeilijk in te schatten. Maar je kan niet meer zeggen dat er niets aan de hand is. Zeker de manier waarop de zorgsector én de politiek hierop reageren is verontrustend.
Lees het volledige artikel op DOORBRAAK.BE