Gepubliceerd op 26 juli 2024
door Hannah Barnes – @hannahsbee
Origineel: The New Statesman – Why are BMA Council’s confidential discussions on the Cass Review a matter of public interest?
Omdat de leden en het publiek het recht hebben om het te weten.
Op 17 juli besprak het bestuursorgaan van de artsenvakbond – de BMA Council – de Cass Review. De avond ervoor had ik aan The New Statesman geschreven dat de organisatie, bestaande uit 69 stemgerechtigde leden, zou stemmen over het al dan niet ‘afwijzen’ van de Cass Review over genderidentiteitsdiensten voor kinderen en jongeren.
Dr. Hilary Cass reageerde op de gedachte dat de BMA Council zelfs maar overwoog om de resultaten van een grondig vier jaar durend onderzoek te ‘verwerpen’ door haar teleurstelling uit te spreken over het feit dat de BMA hun officiële reactie op haar werk zouden baseren op “de stemming van de Council, in plaats van op een transparante en wetenschappelijke beoordeling van het rapport“.
Volgens verschillende bronnen was dat inderdaad het plan. Maar dat is niet wat er die dag is gebeurd. Ik kan je niet precies vertellen wat er wel is gebeurd; het lijkt gehuld in geheimzinnigheid. Raadsvergaderingen zijn vertrouwelijk en de aanwezigen zijn bang om in het openbaar te spreken. Maar dit is wat ik kan zeggen: er was een stemming in verband met de Cass Review; die stemming ging niet over de motie die aanvankelijk gepland was, en op het moment van schrijven hebben degenen die aanwezig waren en hun stem hebben uitgebracht, de uitslag nog niet te horen gekregen. Naar verluidt is de oorspronkelijke motie tijdens de vergadering gewijzigd, waarbij in plaats daarvan het BMA werd opgeroepen om de bevindingen van Cass grondig te bestuderen voordat er conclusies worden getrokken over hoe er daadwerkelijk op gereageerd moet worden. Dat lijkt verstandig.
Zoals gebruikelijk in de journalistiek ben ik, voordat ik mijn oorspronkelijke artikel publiceerde, naar het BMA gegaan om commentaar en om opheldering te vragen over bepaalde punten. Ik citeerde uit de motie op de agenda voor de bijeenkomst van de Raad en stelde het BMA een aantal directe vragen. Het antwoord van de vakbond werd opgenomen in de gepubliceerde kopij
Dr. Hilary Cass reageerde op de gedachte dat de BMA Council zelfs maar overwoog om de resultaten van een grondig vier jaar durend onderzoek te ‘verwerpen’ door haar teleurstelling uit te spreken over het feit dat de BMA hun officiële reactie op haar werk zouden baseren op “de stemming van de Council, in plaats van op een transparante en wetenschappelijke beoordeling van het rapport“. Dr. Cass heeft bevestigd dat de BMA na meer dan een week nog steeds geen contact met haar heeft opgenomen. “Noch ik, noch enig lid van het beoordelingsteam hebben sinds de publicatie van ons eindrapport een ontmoeting gehad met de BMA,” vertelde ze aan The New Statesman. “Noch hebben ze sindsdien enige bezorgdheid geuit over de inhoud ervan. Ons rapport weerspiegelde de zorgen die de BMA had in de vroege stadia van het onderzoek, waaronder huisartsen die medicijnen voorschreven (waaronder puberteitsblokkers en masculiniserende/feminiserende hormonen) die buiten hun expertise vallen, evenals de behoefte aan aanvullende training op dit gebied van de gezondheidszorg.” Dr. Cass herhaalde dat ze graag de gelegenheid zou krijgen om haar bevindingen met de BMA te bespreken, mochten ze haar daartoe uitnodigen.
Dat een aanzienlijk deel van het bestuursorgaan van de vakbond een verwerping van het Cass-rapport overwoog, is iets waar de BMA open over zou moeten zijn.
Toen ik een gedetailleerde e-mail stuurde naar de BMA met mijn begrip van wat er had plaatsgevonden en nogmaals vroeg naar de uitslag van de stemming, wilden ze niets zeggen. Een woordvoerder vertelde The New Statesman: “De zaken die door onze Raad worden besproken en de processen die we volgen, zijn vertrouwelijk. Beslissingen over het delen van informatie over Raadsgerelateerde zaken, met leden van de Raad, worden genomen door de BMA en we zullen daar verder geen commentaar op geven.”
Het is de bedoeling dat discussies binnen de BMA Council vertrouwelijk zijn. Dat is niet onredelijk. Maar wanneer deze gesprekken gaan over serieuze zaken rondom de gezondheid en het welzijn van noodlijdende en – vaak – kwetsbare kinderen, is de inhoud ervan een zaak van openbaar belang. Het is ook van groot belang voor hun ruimer lidmaatschap wanneer een kleine groep spreekt namens 190.000 artsen die het al dan niet met hen eens zijn, en die mogelijk niet op de hoogte waren van de geplande stemming. Dat een aanzienlijk deel van het bestuursorgaan van de vakbond een verwerping van het Cass-rapport overwoog, is iets waar de BMA open over zou moeten zijn.
Hoe luidde de uiteindelijke motie waarover de BMA-raad stemde? En hoe stemden de leden? Ik denk dat de leden van de BMA en het publiek, die zovelen van hen plichtsgetrouw dienen, het recht hebben om dat te weten.