door Lisa Selin Davis , auteur van het boek “TOMBOY: The Surprising History & Future of Girls Who Dare to Be Different”.
Op 1 mei publiceerde een Britse krant een, naar mijn mening, redelijk en verstandig stuk, als reactie op de bewering van de Assitant Secretary for Health Rachel Levine dat er medische consensus bestaat over genderbevestigende zorg. Het raakte alle opmerkingen die een respectabele krant zou moeten hebben: Het had het over de verschuiving in het beleid in Zweden en Finland en het heroverwegen van het affirmatieve model in Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk. Het vermeldde detransitioners. Het maakte melding van Levine’s afpersend gebruik van opgeblazen zelfmoordstatistieken. Misschien had er iets meer tijd besteed kunnen worden aan het erkennen dat sommige kinderen het goed lijken te doen na de transitie, ook al hebben we geen langetermijnbewijs om die bewering te evalueren of om de uiteindelijke medische implicaties van de lichamelijke transitie te begrijpen. Maar al met al, dacht ik: Dit is een goed model voor hoe kranten als The New York Times en The Washington Post over deze zaken zouden moeten en kunnen schrijven. Druk niet alleen de praatjes van activisten of de regering af, ga er tegenin, doe onderzoek, zoek alternatieve meningen en ga er niet vanuit dat afwijkende meningen en oppositie voortkomen uit haat.
Ik vroeg een paar Britse vrienden wat voor soort krant The Daily Mail was, want de enige Britse krant die ik ken is The Guardian, en hun berichtgeving is maar een klein beetje minder partijdig en ideologisch dan die van de NYT en WashPost. Ze vertelden me dat het een conservatief tabloid was, en geen betrouwbare, onpartijdige, gerenommeerde nieuwsbron.
Nou, shit. Hoeveel van jullie liberalen hebben deze ervaring, waar de nieuwsbronnen die je eerder hebt verguisd de enige bronnen zijn die eerlijk over dit onderwerp berichten? Waar de politici wiens beleid over andere zaken je in het verleden hebben ontzet, nu het verstandigste beleid over dit onderwerp maken? Hoeveel van jullie leven hier met mij, in de Omgekeerde Wereld?
Het is ongelooflijk moeilijk om aan mijn liberale vrienden en aan mijn collega-journalisten uit te leggen hoezeer ik denk dat we deze zaak verkeerd hebben begrepen wanneer de linkse en de centrum media er op een totaal andere manier over berichten dan de rechtse media. Ik heb diezelfde rechtse media anti-wetenschappelijke post-waarheden zien promoten die ik schokkend en gevaarlijk vind, van het ontkennen van klimaatverandering tot het ontkennen van Covid. Maar links doet hetzelfde met de wetenschap van genderbevestigende zorg – de realiteit ontkennen dat er geen medische consensus is, dat het onderzoek dat het ondersteunt flinterdun is, dat we geen cijfers hebben over spijt en dat we belangrijk onderzoek negeren die affirmatieve therapie in twijfel trekt. Dezelfde mensen die posters ophangen met “wetenschap is echt“, zijn geneigd te geloven dat transseksuele kinderen zelfmoord zullen plegen als ze geen geslachtsveranderende hormonen krijgen – omdat de media die ze raadplegen die bewering niet adequaat hebben weerlegd. In plaats daarvan hebben die mediabronnen het juist bevorderd.
Ik probeer mensen uit te leggen dat het informatieblad van de regering Biden over gender affirmatieve zorg vol staat met verkeerde informatie, en dat Florida’s aanbevolen benadering van gender affirmatieve zorg niet anti-LGBTQ is, zoals de media melden, maar meer lijkt op die van het gematigde Zweden. Ik vertel ze dat als ze iets willen leren over detransistioners, ze moeten afstemmen op Tucker Carlson. Maar als ik mezelf hoor, klink ik als een rechtse complottheoreticus, die verdedigt wat mijn vrienden is wijsgemaakt als een wet die door dwepers is gemaakt om hun bekrompen, fundamentalistische heerschappij veilig te stellen. Hoe kan ik zulke dingen zeggen?
Misschien omdat de ACLU (American Civil Liberties Union), ooit zo toegewijd aan de vrijheid van meningsuiting dat ze zelfs de Ku Klux Klan verdedigden, nu censuur wil? Omdat Planned Parenthood, dat mensen met menstruatie en baarmoeder helpt, een van de grootste leveranciers van geslachtsoverschrijdende hormonen in het land is? Omdat het Trevor Project alarmerende zelfmoordstatistieken publiceert, gebaseerd op gegevens van lage kwaliteit, wat eigenlijk gevaarlijk is aangezien zelfmoord sociaal besmettelijk kan zijn? Omdat The New York Times bevooroordeeld is en de wetenschap negeert? Ze blijven dingen anti-LGBT noemen terwijl het vaak pro-LGB is, of pro-vrouw, of zelfs pro-T omdat sommige trans mensen deze ideologie willen scheiden van hun levenservaringen.
Het is moeilijk om bij de realiteit te blijven, niet het gevoel te hebben dat je in een aflevering van Black Mirror leeft.
Dit weekend was ik een Canadese vriendin aan het uitleggen hoe gevaarlijk het verbod van haar land op conversietherapie is, omdat het verkennende therapie voor kinderen met genderdysforie kan ontzeggen – terwijl bijvoorbeeld de Franse Nationale Academie voor Geneeskunde er bij artsen op aandringt om “de psychologische begeleidingsfase zoveel mogelijk te verlengen“. Dit is het tegenovergestelde! Natuurlijk ben ik tegen conversietherapie voor seksuele geaardheid. Maar wanneer activisten verkennende therapie voor genderdysforie verwarren met converstietherapie voor homoseksuele jongeren, maakt dat voor linkse mensen het onmogelijk om bezwaar te maken, want dan klinken we als onverdraagzamen. Het verdoezelt ook de reden waarom dergelijk onderzoek belangrijk is: de bron van de genderdysforie begrijpen zodat men de juiste behandeling kan bepalen.
Eerlijk gezegd is deze strategie briljant. Ze legt afwijkende meningen netjes het zwijgen op en vernauwt het Overton-raam (tactiek van het manipuleren van het geweten van de samenleving voor de geleidelijke aanvaarding door de samenleving van vreemde ideeën) zo sterk dat de enige manier om je ideologisch te bevrijden defenestratie is; dat wil zeggen dat je je banden met links moet verbreken als je er een heterodoxe mening op nahoudt. De strategie is zo ongelooflijk succesvol dat de regering Biden een zorgsysteem steunt waar verschillende andere geallieerde landen van terugdeinzen. Zo succesvol dat journalisten geloven dat ze een ideologie moeten beschermen in plaats van de waarheid te melden. Zo succesvol dat slechts een media-niche zich veilig op dit kritisch pad kan begeven, wat bijdraagt tot onze polarisatie en dus de wijdverspreide misvatting dat dit een links/rechts kwestie is.
Het succes van de strategie berust op onze collectieve stilte aan de linkerzijde. Het zou logisch moeten zijn dat als de medische wereld en de regering ons beliegen en bedriegen, dat de media zou analyseren, onderzoeken, uitzoeken wie geholpen en geschaad is, alle informatie verzamelen en aan ons presenteren zodat we ons eigen oordeel kunnen vormen. Maar dat doen ze niet.
Ik hoop dan ook dat dit het jaar wordt dat degenen onder ons die toegang tot die informatie hebben gekregen, deze met de wereld zullen delen. Ik hoop dat dit het jaar is waarin we ons gezamenlijk uitspreken, en dat we weer met ons hoofd rechtop kunnen gaan leven.
Opmerking: de auteur woont in de Verenigde Staten en verwijst naar de politiek in haar land. We hebben besloten dit artikel te vertalen en te publiceren omdat dit ook de situatie in België weerspiegelt, waar in naam van ‘politieke correctheid’ de meeste reguliere media dit verhaal over het hoofd zien, of erger nog, zich bezighouden met kritiekloze promotie van gender affirmatie.
Origineel: BROADVIEW with Lisa Selin Davis – We’re Living in the Upside Down