Gepubliceerd op 24 januari 2023
door Nina Power
Origineel: Compact – The Trans War on Tomboys
Het meisje op de foto is ongeveer 10 of 11 jaar oud. Ze draagt een beige chino, een sweatshirt en paarse Converse sneakers. Ze hurkt neer in het gras bij een stenen muur, en haar haar is een soort warrig jongenskapsel. Ze is gezond en lacht ontspannen, met een te groot gebit voor haar mond. Ze ziet er vooral uit als een jongen.
We hebben een vreselijk verkeerde afslag genomen door farmaceutische bedrijven toe te staan levenslange patiënten te maken van gezonde kinderen.
Ik ben het meisje op de foto. Ik weet niet precies wanneer het is genomen, maar het is van rond 1991. Ik plaatste het op Twitter als reactie op een tweet van Bev Jackson, een van de medeoprichters van LGB Alliance, een Britse organisatie die campagne voert voor lesbische, homoseksuele en biseksuele rechten. Jackson schreef: “Laten we allemaal ons best doen om positieve beelden van tomboys te promoten.”
Ik weet waarom Jackson dit zei. Het was volkomen normaal, tot vrij recent, voor meisjes om jongensachtig te zijn zonder inmenging. Sommigen groeiden op tot homo of biseksueel, velen niet. Nogal wat meisjes kleedden zich jongensachtig en hadden interesses die typisch waren voor jongens – machines, avontuur, Dungeons & Dragons, voetbal – maar niemand had er een probleem mee. Niemand zou het in zijn hoofd hebben gehaald te suggereren dat zulk gedrag erop wees dat de tomboy eigenlijk een jongen in een meisjeslichaam was. In feite zei niemand er iets over.
Hoewel ik nu van middelbare leeftijd ben, is dit nog niet zo lang geleden. Het is natuurlijk altijd verleidelijk om je voor te stellen dat je jeugd samenvalt met de vervolmaking van de geschiedenis. Maar eerlijk gezegd is het moeilijk je een meer geëmancipeerd moment voor te stellen. Als kinderen en tieners ervoeren we wat alleen kan worden omschreven als een soort positieve onverschilligheid, en nog wel aan het einde van de geschiedenis. We mochten dragen wat we wilden, spelen wat we wilden en omgaan met kinderen van het andere geslacht, zolang we maar thuis waren voor het eten.
We leven nu in een kinderlijke, opgevulde wereld waarin iedereen wordt behandeld als kwetsbaar en beschermd moet worden tegen mogelijke ontreddering. Maar dit vertroetelen is schadelijker dan wat het wil voorkomen.
Tussen toen en nu is er echter iets sinisters gebeurd: de toename van het belang van gender boven karakter, identiteit boven wording. Tegenwoordig loopt het jongensachtige meisje het gevaar te horen dat ze “in het verkeerde lichaam is geboren” en wordt ze naar een genderkliniek gebracht om de reis te beginnen van puberteitsremmers naar borstverwijdering naar voortplantingsoperaties en uiteindelijk onvruchtbaarheid. Kinderen op dit pad zetten – een pad die velen betreuren – is een duidelijk, grotesk kwaad. We hebben een vreselijk verkeerde afslag genomen door farmaceutische bedrijven toe te staan levenslange patiënten te maken van gezonde kinderen.
In die tijd werden we juist aangemoedigd om onze interesses en karakter te ontwikkelen in welke richting dan ook, ongeacht het geslacht. Grunge was geweldig, het sombere terzijde, omdat we allemaal gewoon een band-T-shirt, een geruite flanel, jeans en laarzen konden dragen. Als Kurt Cobain een jurk droeg, deed hij dat niet omdat hij zich “echt” een vrouw waande, zoals sommigen tegenwoordig beweren, maar omdat hij wist hoe arbitrair sekse gebonden kleding was. De realiteit viel niet te ontkennen – iedereen had een bepaald soort lichaam en dat bracht bepaalde waarheden met zich mee. Als jonge tieners op de middelbare school werden we op een middag gescheiden in jongens en meisjes voor een levendig overzicht van de feiten van de adolescentie. Het was eerder amusant dan traumatisch, en de meesten van ons wisten het allemaal al (althans in theorie).
Volwassenen moeten hun plicht onder ogen zien om kinderen en tieners te beschermen tegen hun eigen verlangens en niet denken dat hun kinderen het het beste weten.
We hadden nooit gedacht dat we ons van ons lichaam konden ontdoen. Het idee dat je “van geslacht kon veranderen” of de puberteit kon onderbreken, leek toen onbegrijpelijk. Bovendien wilden we volwassen worden. En zelfs toen wisten we al dat dit lijden met zich meebracht. Volwassen zijn betekent verlies, pijn en verantwoordelijkheid accepteren. Onze cultuur is daar steeds minder toe in staat. We leven nu in een kinderlijke, opgevulde wereld waarin iedereen wordt behandeld als kwetsbaar en beschermd moet worden tegen mogelijke ontreddering. Maar dit vertroetelen is schadelijker dan wat het wil voorkomen. Het zet de ervaring zelf in de wacht, juist het proces dat iedereen laat begrijpen dat het leven vaak oneerlijk en verstorend is, maar ook laat zien hoe ermee om te gaan.
Kinderen moeten kunnen opgroeien zonder dat hun normale gedrag wordt gepathologiseerd. Volwassenen moeten hun plicht onder ogen zien om kinderen en tieners te beschermen tegen hun eigen verlangens en niet denken dat hun kinderen het het beste weten. Er was een tijd dat we zonder inmenging, maar niet zonder begeleiding, volwassen konden worden, met allerlei passies. We moeten die tijd herstellen.
Ik groeide uit mijn tomboy-zijn en werd vrouwelijker toen ik begin 20 was, maar als je me op mijn elfde had gevraagd of ik een jongen wilde zijn, had ik ja gezegd. Wat een jeugdige gril zou zijn geweest, gebaseerd op niets meer dan identificatie met mijn vrienden, zou nu misschien worden gezien als mijn zoektocht naar een diepere waarheid over dit mysterieuze hedendaagse idool genaamd “gender”. Maar idolen zijn slechts opzichtige afleidingen. Het onderwerp van de foto lijkt misschien jongensachtig, maar die persoon was toen een meisje en is nu een vrouw, en die realiteit is mooi voor mij.
Origineel