Gendertransitie verdient eerlijke informatie

De transformatie die wordt gepresenteerd als een behandeling om ongemak onder jongeren te genezen, is intellectueel bedrog. De invloed van deze ideologie is echter zodanig dat weinig mensen er kritiek op durven te leveren.

Carte blanche van Sophie Dechêne (kinder- en kinderpsychiater), Diane Drory (psycholoog en psychoanalyticus), Catherine Jongen (sekstherapeut en relatietherapeut), Robert Naeije (internist), Vera Schlusmans (huisarts) en Luc Vandecasteele (huisarts)

Volgens minister van Sociale Zaken en Volksgezondheid Frank Vandenbroucke is het aantal jongeren onder de 18 jaar aan wie artsen ‘puberteitsremmers’ voorschrijven, gestegen van 432 in 2019 naar 684 in 2022. Dit is medicatie die de ontwikkeling van geslachtshormonen verhinderen en zo kunnen bijdragen tot de geslachtstransitie”, aldus het Belga-agentschap van 25 januari 2024.

De transactivistische ideologie richt een ravage aan in onze westerse landen en soms daarbuiten, en doet dat op een steeds duidelijker manier.

Zowel de kinderendocrinoloog van het UZ Gent, Martine Cools, als de minister van Volksgezondheid, Vandenbroucke, benadrukken dat deze aanpak niet lichtvaardig wordt opgevat. “We beginnen er pas mee als we alle andere mogelijkheden hebben onderzocht”, zegt Cools. “Van alle mensen die zich melden, neemt uiteindelijk 8% puberteitremmers”, vervolgt het bericht in de kranten.

Een paar eenvoudige herinneringen zijn op hun plaats om ouders te helpen die geconfronteerd worden met het specifieke probleem van het “gevoel” van hun kind dat meldt niet in het juiste lichaam te zijn geboren: we worden geboren als man of als vrouw. Geslacht wordt bepaald door de biologie.

Bescherm tegen intolerantie

Het kan gebeuren, maar het is uiterst zeldzaam, dat een persoon de overtuiging verwerft dat zijn gender en geslacht niet overeenkomen, met andere woorden dat de persoonlijke en sociale perceptie van zijn mannelijkheid of vrouwelijkheid niet overeenkomt met zijn biologisch geslacht. Zonder de mogelijkheid om zich te verzoenen met zijn biologisch geslacht, kan deze persoon zijn toevlucht nemen tot hormonale en chirurgische behandelingen die het uiterlijk veranderen. Ten koste van vele offers is dit een persoon die tegenwoordig een ‘transgender’ wordt genoemd, de man neemt het uiterlijk aan van een vrouw en omgekeerd. Dit kan voor onbegrip zorgen, wat zich soms uit in spot of agressie. Uiteraard is dit onaanvaardbaar en net als ieder mens hebben zij recht op respect en tolerantie.

Transactivisme is op zijn beurt een ideologie die voortkomt uit dit legitieme verlangen om transgenders te beschermen tegen alle vormen van intolerantie. De beweging die transgenders verdedigt is gekaapt door de Critical Theory of Social Justice (of Wokism) en is getransformeerd in een promotie van transidentiteit met een vaak dictatoriale uitstraling. De transactivistische ideologie richt een ravage aan in onze westerse landen en soms daarbuiten, en doet dat op een steeds duidelijker manier. Ondersteund door verschillende media, verenigingen en YouTubers, heeft deze propaganda zijn weg gevonden om de meest kwetsbaren te bereiken, met name kinderen en adolescenten.

Hoe zit het met de gevolgen van deze besmetting in België?

Gevoel van het moment

Ondertussen blijft het transactivisme, waarvan de schijnbaar goede bedoelingen vaak genoeg zijn om te overtuigen, de toekomstige gezondheid van zijn slachtoffers ernstig en onherroepelijk in gevaar brengen.

Dit vertaalt zich in de eerste plaats in de oprichting van officiële verenigingen die deze ideologie promoten en onderwijzen in verschillende milieus, waardoor kinderen en tieners geloven dat het mogelijk is om van geslacht te veranderen op basis van hun gevoelens. Een voorbeeld is te vinden in de nieuwe gids voor “opvoeding in emotionele en seksuele relaties”, goedgekeurd door de Franse Gemeenschap, die voorstelt om kinderen vanaf 5 jaar te leren nadenken over hun genderidentiteit in het geval deze niet overeenkomt met het geslacht dat hen bij de geboorte is toegewezen, schijnbaar willekeurig door de natuur. En in onze hypermoderne samenleving waar de uitzondering de regel wordt, wordt er alles aan gedaan om het ‘zich outen’ te vergemakkelijken, zonder verdere vragen te stellen, vooral niet die van de lange termijn. Dit is wat er gebeurt als er geen vragen worden gesteld:

Gespecialiseerde medische diensten bieden deze jongeren de mogelijkheid om via verschillende medische en/of chirurgische behandelingen naar deze overtuiging te handelen. Deze kinderen en adolescenten, die op de hoogte zijn van al deze mogelijkheden, schreeuwen om hormonale behandelingen om hun uiterlijke seksuele verschijningsvormen om te keren. Later zullen sommigen hun testikels laten verwijderen, anderen hun borsten, of andere chirurgische ingrepen, de een nog ingrijpender dan de ander. Maar laten we duidelijk zijn, het is allemaal een illusie omdat het onmogelijk is om van geslacht te veranderen. Dit wordt in en door het DNA bepaald. Een jongere kan zijn toevlucht nemen tot medicijnen of cosmetische chirurgie om het lichaam meer of minder op dat van het andere geslacht te laten lijken, ten koste van talloze verminkingen met gevolgen die potentieel dramatisch zijn, waarvan zij de impact op hun leeftijd niet van kunnen bevatten.

Wanneer deze transformatie wordt gepresenteerd als een behandeling om ongemak bij deze jonge mensen te genezen, is dit intellectuele bedrog des te misleidender omdat niet is bewezen dat een dergelijke transformatie bij minderjarigen op de lange termijn therapeutisch is, terwijl de iatrogene effecten wel degelijk reëel zijn.

België volhardt

Het onherstelbaar beschadigen van het lichaam en de geest van kinderen en tieners op basis van een eenvoudig gevoel zou ieders overtuiging moeten schokken. Is kritisch denken niet de kern van ons denkvermogen?

Terwijl veel landen om ons heen lijken te reageren, blijft België volharden. In 2022 besloot Engeland zijn kliniek voor kinderen en adolescenten die zich identificeren als transgender – de GIDS in de Tavistock-kliniek – te sluiten, na een wetenschappelijk rapport waarin de wetenschappelijke en ethische grondslagen van de uitgebreide en onomkeerbare medische behandelingen in twijfel werden getrokken. Zweden en Finland maken een vergelijkbare ommekeer, net als verschillende Amerikaanse staten. Na de gezondheidsprofessionals is het de beurt aan journalisten om alarm te slaan. In Frankrijk publiceerde Sophie Robert Mauvais genre, een duidelijke en accurate documentaire over dit ernstige sociale probleem. De Zweden beschrijven het in een driedelige documentaire genaamd The Trans Train. En ten slotte nemen de Nederlanders het roer over met hun documentaire Het Transgender Protocol, die onlangs op een Nederlandse zender is uitgebracht en waarin zij deze zogenaamde ‘transaffirmatieve’ behandeling in twijfel trekken.

Maar de invloed van deze ideologie is van dien aard dat weinig mensen er kritiek op durven te uiten, of niet al te luid, of alleen in besloten kring. Omdat het wapen van transactivisten formidabel is: bij de geringste vraagstelling, bij de geringste poging tot oppositie of zelfs debat, zullen we in de publieke media bestempeld worden als transfoob en worden “geannuleerd”. En wanneer deze angst of deze overtuiging de professionele entourage besmet van iemand die niet bang is, is het de carrière van die persoon die op het spel staat. Dit omdat we deze jongeren op een zogenaamd welwillende manier moeten steunen, dat wil zeggen zonder hen met dit geloof te confronteren, en nog veel minder tegen te spreken, en dus te accepteren dat we ze langzaam laten afglijden. Ondertussen blijft het transactivisme, waarvan de schijnbaar goede bedoelingen vaak genoeg zijn om te overtuigen, de toekomstige gezondheid van zijn slachtoffers ernstig en onherroepelijk in gevaar brengen; terwijl het, dankzij een slim amalgaam van homofobie, transfobie en bescherming van de meest kwetsbaren, iedereen die bang is om intolerantie te tonen, voor zijn zaak wint.

Het onherstelbaar beschadigen van het lichaam en de geest van kinderen en tieners op basis van een eenvoudig gevoel zou ieders overtuiging moeten schokken. Is kritisch denken niet de kern van ons denkvermogen? Vereist de dynamiek ervan geen informatie, pedagogiek en debat? Als dat laatste bevriest door dergelijke ideologische controle, komt onze vrijheid van denken in gevaar. En in dit geval is het terugkrijgen van het denken een noodsituatie op gezondheidsgebied geworden als we kinderen echt willen beschermen.