Gepubliceerd op 7 maart 2023
door Leor Sapir
Origineel: Le Partage – Suicide et transidentité : mythe et réalité – Nicolas Casaux
Vertaling van een Twitter-thread van Leor Sapir – gepubliceerd op 1 maart 2023.
Zelfmoord onder trans-geïdentificeerde kinderen is uiterst zeldzaam. In het Verenigd Koninkrijk pleegde tussen 2010 en 2020 0,03% van de kinderen die medische transitie zochten zelfmoord.
Ons wordt verteld dat “genderbevestigende zorg” levens redt, dat kinderen die zich als trans identificeren een groot risico op zelfmoord lopen als ze niet de gewenste medicatie en chirurgie krijgen. Dit is het meest schokkende argument van voorstanders en promotors van transgenderisme. Maar, zoals ik al heb aangegeven, en zoals ook anderen hebben opgemerkt, is deze gedachte om twee belangrijke redenen problematisch:
- Ze verwart correlatie met oorzakelijk verband. Er is meer bewijs dat suïcidale kinderen zich identificeren als trans – misschien zien ze geslachtsverandering als een manier om hun problemen op te lossen – in plaats van andersom (Leor Sapir heeft uitgebreid alle studies met betrekking tot zelfmoord en de “transgender”-populatie beoordeeld en becommentarieerd, zie het artikel: Pediatric Gender Medicine and the Moral Panic Over Suicide).
- Zelfmoord onder trans-geïdentificeerde kinderen is uiterst zeldzaam. In het Verenigd Koninkrijk pleegde tussen 2010 en 2020 0,03% van de kinderen die medische transitie zochten zelfmoord. En we weten niet of de genderincongruentie de aanleiding was. (“Suicide of transgender adolescents referred to a clinic in the UK”, Archives of Sexual Behavior).
Maar er is nog een derde punt waarover te weinig wordt gesproken: de vermiste zelfmoordepidemie. Laten we aannemen dat het hoge percentage transidentificerende jongeren vandaag niet het resultaat is van een sociale besmetting, maar eerder een organische ontwikkeling. Laten we met andere woorden aannemen dat “transjongeren” altijd hebben bestaan, in dezelfde verhoudingen als nu (maar dat ze “in de kast” bleven, dat ze het niet lieten merken).
Deze theorie van “organische ontwikkeling” is wat transactivisten bedoelen wanneer zij de analogie maken met linkshandigheid (terzijde opmerken dat het aantal linkshandigen in 60 jaar met slechts een factor 3 is toegenomen, terwijl de transidentificatie onder jongeren in één decennium met een factor 30 tot 40 is toegenomen).
Riittakerttu Kaltiala, Finlands meest vooraanstaande expert op het gebied van pediatrische gendergeneeskunde, noemt de mantra “transitie of zelfmoord”, “opzettelijke desinformatie” en de verspreiding ervan “onverantwoord”
Uit onderzoek is gebleken dat het percentage transidentiteiten onder generatie Z op sommige plaatsen varieert van 2,1 tot 9,1%. (https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/34006616/ (9,1%) – https://news.gallup.com/poll/389792/lgbt-identification-ticks-up.aspx (7,1%) – https://www.realityslaststand.com/p/breaking-new-documents-reveal-shocking (minstens 6% transgender in Davis, Californië))
Laten we zeggen dat een tiende van deze kinderen een ernstig risico op zelfmoord loopt zonder hormoonvoorschriften. Dit zou betekenen dat tussen 0,21% en 0,91% van alle adolescenten in de Verenigde Staten een ernstig risico op zelfmoord liepen vóór de invoering van “geslachtsbevestigende zorg” rond 2009. Laten we verder aannemen dat binnen deze risicocategorie 1/4 (d.w.z. 1 op 40 van alle “trans kids” tussen 2000 en 2007) daadwerkelijk zelfmoord heeft gepleegd.
Dit geeft ons een hypothetisch gendergerelateerd zelfmoordpercentage onder alle adolescenten tussen 2000 en 2007 van ergens tussen 0,0525% en 0,2275%. Volgens de beschikbare gegevens was het werkelijke zelfmoordpercentage onder adolescenten van 15-19 jaar (de belangrijkste risicocategorie voor dit leeftijdscohort) tussen 2000 en 2007 echter… 8 per 100.000, of 0,008%. Dit zelfmoordpercentage van 0,008% is tussen de 6,5 en 28 keer minder sterfgevallen dan wanneer het verhaal “transitie of zelfmoord” waar zou zijn.
Houd er rekening mee dat dit alles verder veronderstelt dat elke tienerzelfmoord tussen 2000 en 2007 (0,008%) die van een “transkind” was die geen hormonen kreeg – een grotendeels ongeloofwaardige veronderstelling.
Als je je afvraagt waarom activisten nooit bewijzen aanhalen voor het idee dat er een epidemie van zelfmoorden was onder “trans-kinderen” voordat medicijnen (puberteitblokkers, synthetische hormonen) en geslachtsveranderende operaties beschikbaar kwamen, dan is dat omdat die er niet zijn.
Daarom noem ik het een vermiste zelfmoord epidemie. [Zijn berekening geldt voor de Verenigde Staten, maar zijn redenering gaat waarschijnlijk ook elders op. A priori was er in Frankrijk geen epidemie van zelfmoord van kinderen of zogenaamde “trans” mensen in het algemeen, vóór de invoering van “genderbevestigende” behandelingen in klinieken en ziekenhuizen. Het aantal zelfmoorden onder 15-24 jarigen is tussen 1979 en 2017 alleen maar afgenomen, en is dat daarna blijven doen, geloof ik, ook al lijken covid en lockdowns de geestelijke gezondheid van een deel van de bevolking enigszins te hebben verslechterd].
Maar dit betekent niet dat kinderen die zich als trans identificeren onder de huidige omstandigheden geen (hoger) risico lopen op zelfdoding en suïcidaliteit. Zij lopen wel degelijk meer risico. Het gaat erom te begrijpen waarom.
Een meer waarschijnlijke verklaring is dat volwassen activisten hen een krachtig verhaal hebben ingeprent: “Zelfmoord is inherent aan trans zijn, je bestaan wordt altijd bedreigd (het kan zelfs door de wet worden onderdrukt), en als je de medicijnen die je nodig hebt niet krijgt, maak je jezelf van kant. [Zelfmoord kan een besmettelijke daad zijn. Een voorspelling van zelfmoord kan zichzelf vervullen. Sociologen die het onderwerp bestuderen zijn het er in het algemeen over eens dat de media zelfmoorden kunnen aanmoedigen door zelfmoordverhalen te promoten].
Een artikel licht dit fenomeen verder toe: “Gender-Affirming Treatment of Gender Dysphoria in Youth: A Perfect Storm Environment for the Placebo Effect-The Implications for Research and Clinical Practice” (PubMed).
Riittakerttu Kaltiala, Finlands meest vooraanstaande expert op het gebied van pediatrische gendergeneeskunde, en hoofdpsychiater van de kinderkliniek van de Universiteit van Tampere, een van de twee door de overheid erkende gender kinderklinieken, waar zij sinds 2011 leiding geeft aan behandelingen voor jongeren die van geslacht veranderen, noemt de mantra “transitie of zelfmoord”, “opzettelijke desinformatie” en de verspreiding ervan “onverantwoord” (Finland Takes Another Look at Youth Gender Medicine).
En de CDC richtlijnen leggen uit dat “zelfmoord nooit het resultaat is van een enkele factor of gebeurtenis” en waarschuwen tegen “simplistische verklaringen van zelfmoord” (zoals “trans-kinderen plegen zelfmoord als ze geen hormonen krijgen”).
Lees het volledige artikel op: